Deshtimi Gjigand.shkruan nga Maciej Ziremba, Mirse vjen ne UNMIKISTAN

--------------------------------------------------------------------------------
Dështimi Gjigand

Marrë nga “Dagens Nyheter”, e përditshmja më e madhe suedeze “MIRËSEVJEN NË UNMIKISTAN!” (1)

Shkruan: Maciej Zaremba

Ky ishte shansi i madh dhe misioni i madh i OKB-së. UNMIK-u do ta ndërtonte Kosovën e ardhshme prej rrëzës. Tetë vjet më vonë, shumëkush në Kosovë dëshiron ta flakë kolonializmin e kaltër. Në katër reportazhe, reporteri i shpërblyer Marciej Zaremba e heton një dështim gjigand.


Shoferi i taksisë shan gjermanisht dhe godet timonin. Përreth ushton jehona e borive. Një Nisan Patrol i madh e ka bllokuar udhëkryqin. Aty brenda një thatanik me grada e tund marshin dëshpërimisht. “Ja tash prapë!”, - ulurin shoferi im. Pastaj i plas diçka në bark dhe fillon të qeshë. “Ha ha, së pari turqit, pastaj serbët – e tash? Na ka invaduar Pakistani! Na ndihmo, o Zot! Ku jemi kështu? Kësaj i thonë Katanga afrikane!”.

Mu kështu ulëriu. E se si i erdhi ndërmend Katanga, këtë s’e di as vet.
Po ku ndodhemi, vërtet? Polici që s’mund ta vozisë kerrin është pakistanas, shihet nga uniforma. Aeroporti ku aterrova është islandas. Ndërsa kalojmë nëpër rrugën kryesore të quajtur Bill Klinton (portreti i të cilit na qesh nga fasadat) në mobil më plingon një mesazh ku dikush më dëshiron mirëseardhje në Monaco. Te semafori tjetër më plingon prapë. Tash jam i mirëseardhur në Serbi.

Sikur të mos e dija se ku jam, sikur të më kish shkarkuar dikush këtu, a do ta gjeja se ku jam? Sigurisht që jo. Udhëzimet e zjarrfikjes në “Grand” Hotel të Prishtinës janë në shumë gjuhë, veç jo në gjuhën e pastrueses.
Por edhe ky është një informacion. Në këtë vend, s’qenka menduar që edhe vendasit mund të flenë nëpër hotele.

Por kur të del gjumi në mëngjes nga një tingull prerës, që sikur vjen nga vemëzat e ndryshkura, e kupton përnjëherë se ku ndodhesh. Prapa dritareve të hotelit ngrihet një re e zezë, që kridhet, kthen, gjuhet anash. Korbat e njohur të Prishtinës… Dikur moti, provinca Kosovë e mori emrin e vet nga mullizezat. Tashti është invaduar edhe nga korbat. Thonë se kjo ndodh për shkak të kufomave.

“Revolucion”, më thotë Albin Kurti duke pirë kapuçino, “do të bëjmë revolucion”. Kur e thotë këtë për herë të tretë, njerëzit nisin të shikojnë kah ne. Ata e njohin, na japin vështrime memece, por i mprehin veshët.

Ai s’të duket si revolucionar. Duket si student i moshuar nga Berkeley. Pak i rrumbullt nga orët para datorit, syze, lëkurë të zbehtë, duar të buta e të bardha. Por pamja mashtron. Albini Kurti është idoli i rinisë, e kjo s’është pak këtu ku çdo i dyti është nën 25 vjeç. Para dhjetë vjetësh, kishte frizurë rasta e u printe protestave studentore kundër Millosheviçit. Kur i dështuan aksionet paqësore, u bë përkthyes i të huajve e ideolog i UÇK-së.

Tashti ai ka aq njerëz sa ta tapetojë tërë vendin me fjalën Vetëvendosje, që është emri i lëvizjes së tij. Askush nuk dyshon se mund ta nxjerrë popullin në rrugë.

Albin Kurti na siguron se revolucioni i tij do të jetë paqësor. Njëqindmijë njerëz do ta rrethojnë UNMIK-un, policinë dhe Gjykatën Supreme. Do të qëndrojnë sa të ketë nevojë. Një javë, një muaj. Pastaj kolonializmi do t’ia mbathë; ai që po ia copëton vendin, po ia vjedh bashkëqytetarët, e po ia dhunon femrat. Nëse dua ta di se ku kanë shkuar paratë e Kosovës, thotë Kurti, duhet të shikoj vilat e reja në Londër. Apo në Amsterdam. Nëse dua të mësoj për moralin e pushtetit kolonial, duhet të shkoj në bordelet e Prishtinës. “Ato nuk ekzistonin fare më parë”.

Jashtë endet xhipat, agregati i dizelit ushton, Albin Kurti më citon deklaratat e OKB-së, Malkolm X dhe liderët e luftërave antikolonialiste. “Të gjithë kanë të drejtën e vetëvendosjes!”. Mund të ishte fare lehtë Kongoja e viteve 1960. Por jemi në Kosovë, dy hapa prej Romës. Dhe pushteti kolonial, që u dashka flakur, jemi ne – unë e ti, lexues i dashur. Dmth., edhe Suedia, ithtarja më e flaktë e një OKB-je, e cila ka tetë vjet që sundon Kosovën; apo Unmikistanin në slangun lokal, mbas fjalës UNMIK: United Nations Interim Administration Mission in Kosovo.

Kur OKB-ja zbarkoi këtu para tetë vjetësh, na priten si çlirimtarë. Që atëherë, ka suedezë që janë plagosur e kanë vdekur për këtë mision. Afër 1 miliard euro (ndihma më e lartë) i kemi shpenzuar për siguri, shtet ligjor, ndihmë ikanakëve, arsim dhe zhvillim ekonomik. E tashti na ndodh që të na pështyjnë, e të na sabotojnë kerrin. Në tetor na e qiten një tualet para UNMIK-ut, duke na thënë që të dhiejmë aty, e jo mbi tërë Kosovën. “Mënyra e vetme për ta mbajtur Kosovën të pastër është t’ju flakim juve prej këtu”, na përshëndeste Albin Kurti.

Çka don ky njeri? Në bisedë me mua është mondan, i nuancuar e i kulturuar. Madje ma citon psikoanalitikun francez, Zhak Lakanin. Në traktet e veta është më brutal: ekziston një kolonë e pestë brenda vendit, serbët lokalë. Ata thonë se i duan rehat kishat e veta, por ne e dimë se ç’plane thurin ata…
Këso fjalë gjejnë terren në këto troje, ku “i huaj” gjithmonë ka qenë sinonim për “armik” dhe ku protesta paqësore rrallë ka prurë rezultate.

Dikush thotë që Albin Kurti dëshiron të bëhet at i kombit, Garibaldi: shtatore në qendër, e emrin në libra të historisë. Por shumëkush garon për këtë status gjatë kësaj vere 2007: që të bëhet ndërtuesi i shtetit, burri që me vendosmëri, dhelpëri apo dhunë ia pushtoi lirinë një populli të poshtëruar. “Nuk duam mision të OKB-së në Kosovë, po mision të Kosovës në OKB!”, thërret Kurti. Një aventurier? Ndoshta. Veçse ky zemërim kundër UNMIK-ut mbi të cilin kalëron ai, nuk është shpikja e tij.

Lexoj te një buletin i OKB-së me titullin folës “Early Warning Report” se sall 30 për qind të kosovarëve ndjejnë besim për OKB-në. Para katër vjetësh, kjo shifër ishte dyfish më e lartë. Çdo i dyti është gati të marrë pjesë në protestë të organizuara kundër bashkësisë ndërkombëtare. Athua veç pse OKB-ja s’po u jep atë shtet që e dëshirojnë me mish e shpirt?

Në ndarje, Albin Kurti ma jep një trakt. Janë udhëzimet për evakuimin tim. “Ten Comandments of Evacuation” është lexim i hidhur për miqtë e OKB-së. “Mos harro portretin e Kofi Ananit… Mos e merr ashensorin se ndoshta s’ka rrymë, remember? Mos e çaj kokën për vendasit. Mendo veç për veten tënde, ashtu si ke menduar tërë kohën këtu. Por, para së gjithash, mos e harro Kosovën. Se s’do ta gjesh kurrë më një mision si ky, ku ke mundur të sillesh si ta ka dashur qejfi”.

Para se të ndahemi, Albin Kurti më thotë: “A të kujtohet Algjeria? Ata që i shporrën francezët e kishin shkruar “liri, barazi, vëllazërim”, në fletoret e veta. Ne do ta shporrim administratën e UNMIK-un duke u thirrur në idealet e larta të OKB-së, që ju i keni tradhtuar këtu në Kosovë”.

Unë, në fakt, erdha në Kosovë për shkak të idealeve. E pse besoja se s’ka vend më të përshtatshëm prej ku mund ta shohim avenynë e ardhmërisë.
Misioni në Kosovë nuk është sall më i madhi në historinë e OKB-së. Ky është edhe i vetmi ku bashkësia ndërkombëtare ka marrë përgjegjësinë e plotë për një vend ku gjithçka është mbyllur. Pra,këtë radhë jo vetëm që sigurojmë paqen dhe pompojmë ujë të pijes – e ndërtojmë një rend krejt të ri prej zeros: premë ligje, stërvitim policë, vendosim shenja trafiku, shkruajmë planprograme të shkollave dhe vjelim taksa. Shteti i parë i OKB-së pra, provizor vërtet, por komplet, kur të gjitha parimet, prej barazisë para ligjit gjer te ndalimi para semaforit të kuq, mund të sajohen pa asnjë pengesë nga askush, për t’ua lënë pastaj të gatshme një demokracie lokale.

Nëse i besojmë Albin Kurtit, gjithçka ka mbaruar në skëterrë.

Ndoshta ai veç do ta njollos OKB-në? Po, ai është revolucionar, e ka nevojë për armiq. Por ja, e kemi edhe Marian, një eksperte suedeze që vajti në Kosovë si ithtare e OKB-së e u kthye me depresion klinik: “Imazhi im për botën është rrëzuar. E kam humbur besimin. S’kam mundur të besoj kurrë se njerëz të OKB-së mund të sillen në atë mënyrë”.

E si qenkan sjellë, pra? T’ia nisim nga efektet.

I numëroj kamerierët në kafe-barin e “Grand” Hotelit në Prishtinë. Si një tufë e korbave melankolikë, ata rrinë ulur si klloçka rreth aklave të dritareve. Janë njëzetenjë persona. E pra, është e natyrshme që u merr kohë ta gjejnë mysafirin e vetëm në këtë mjedis. Një njeri më shumë s’luan rol.
Sipas statistikës, këta 21 shërbyes bëjnë pjesë në atë gjysmë të popullsisë që ka punë. E njëjta vlen edhe për ata çuna pranë 660 pompave të benzinës ku s’qaset njeri. Në vendin e OKB-së ka një stacion të benzinës çdo 6 km, një rekord fantastik që zbulon se shumë prej këtyre ndërmarrjeve nuk merren sall me karburante por – sikur edhe hotelet – lajnë para të pista të drogave, armëve dhe trafikimit. (VIJON)

(Maciej Zaremba është kontribuues i rregullt në “Dagens Nyheter”. Ai është shpallur dy herë Gazetar i Vitit nga Shoqata e Gazetarëve të Suedisë. Përktheu nga suedishtja: Shqiptar OSEKU)
----------------------------------


Marrë nga “Dagens Nyheter”, e përditshmja më e madhe suedeze “MIRËSEVJEN NË UNMIKISTAN!” (2)

Korrupsioni e shtjerr ekonominë dhe e zgropon drejtësinë

Si është e mundur athua që ky vend i OKB-së me qymyr sa ta ndriçojë krejt Ballkanin, e ku janë investuar 3 md euro në dy elektrana, nuk prodhon rrymë sa t’i mjaftojë as për veten, por ndotje 70 përqind më të larta se norma e EU-së? Kosovës nuk i duhet shumë, 600 megavat, as sa prodhon një reaktor suedez në Forsmark tamam jo. Por shumica kanë rrymë veç pak orë në ditë, e disa s’kanë fare.

Shkruan: Maciej Zaremba


Në vitin e tetë të misionit ë OKB-së, pas mëse 22 md eurove të shpenzuara në një rajon sa provinca suedeze e Skanisë, e me popullsi veç 2 mil, lulëzon ekonomia e zezë, ndërsa e bardha është para kollapsit. Ekziston një spjegim standard i kësaj mizerie: për sa kohë që nuk është nxjerrur pavarësia prej Serbisë, askush s’guxon të investojë në këtë vend. E besueshme. Por çfarë investimesh u dashkan për të mbjellur tranguj!?

I shetis të gjitha tregjet për të gjetur produkte lokale. Sapuni – prej Bullgarisë. Këmishat – prej Tajvanit. Ndoshta mielli? Çek. Uji i pijes nga Hungaria. Brutoprodhimi kombëtar i Kosovës është më i ulët se i Ruandës, prandaj të duket surrealiste të blesh domate turke e sallta italiane – në një vend bujqësor arat e të cilit shtrihen bjerrë.

Pse janë kështu? Sepse, më thotë zotëri Bajrami në Odën Ekonomike, njerëzit fitojnë më shumë duke u shitor përtypës ndërkombëtarëve sesa duke punuar tokën. Por edhe sepse gjykatat e OKB-së as pas tetë vjetësh s’kanë arritur të saktësojnë se kujt i përkasin arat. Së fundi, dhe kjo e zemëron më së shumti, se OKB-ja e ka lejuar Evropën t’i plandos çmimet e artikujve të vet ushqimorë në Kosovë. E pra, kjo është goxha e çuditshme: një litër qumësht që vie prej Sllovakisë, sa vjen e bëhet më e lirë gjatë rrugës. Një kanaçe e importuar Coca-Cola këtu mund të blehet për sall 2 euro.

Më kujtohet shoferi që thërriste për Afrikën dhe kuptoj që e kishte me vend. Ekonomia kosovare është tamam koloniale. Veçse afrikanët së paku i kishin lëndët e para, për t’i këmbyer ato me rrobaqepëse. Kosova s’i ka as ato, meqë xeheroret (plumb, zink, argjend) janë bjerrë. Është një simbolikë goxha e qëlluar kjo që Kosova bukvalisht jeton nga mbeturinat. Produkti parësor i eksportit janë hekurishtat. Por ky e mbulon sall një përqind të importit.

Si është e mundur athua që ky vend i OKB-së me qymyr sa ta ndriçojë krejt Ballkanin, e ku janë investuar 3 md euro në dy elektrana, nuk prodhon rrymë sa t’i mjaftojë as për veten, por ndotje 70 përqind më të larta se norma e EU-së? Kosovës nuk i duhet shumë, 600 megavat, as sa prodhon një reaktor suedez në Forsmark tamam jo. Por shumica kanë rrymë veç pak orë në ditë, e disa fare.

Nuk do ta lodh më lexuesin me statistikë. Veç do t’i jap ca pamje të shkurta që sinjalojnë nivelin e problemeve dhe dëshpërimin e njerëzve: Një lopë franceze nga BE subvencionohet në Kosovë me 2.5 euro në ditë, e çdo i dyti kosovar jeton me të tretën e asaj shume. Dhe e din që viti tjetër nuk do të jetë aspak më i mirë. Nëse e plaçkisin, hajni nuk gjindet, ndonëse ky është vendi më i dendur me policë në Evropë. Nëse kërkon tokën e vet, gjykata ngrit supet: në gjykata ka 30 000 lëndë të pazgjidhura. Nëse sëmuret, spitali i kërkon t’i merr me vete barnat e fashat. Nëse është serb a rom mund t’i digjet edhe shtëpia – ndërsa ushtari i Natos bën sehir.

Po, këto kanë ndodhur, madje shumë herë. Një zhgënjim i pafalshëm, por mjerisht aspak i pakuptueshëm.

Kam shpenzuar muaj të tërë për të kuptuar se ç’ka ndodhur me këtë mision, vetëm për të zbuluar se ekziston një mënyrë më e lehtë: Merre një kuvendar komunal suedez, tregoja Unmikistanin, hierarkitë, listat e pagave, shefat, gjithçka – dhe pyete nëse mund të udhëhiqet kështu një qytezë suedeze. “E paimagjinueshme”, më është përgjegjur ajo, “nëse s’do që qytezën ta marrin në dorë bandat e motociklistëve.”

Në fakt nuk ka ndonjë spjegim të thjeshtë për këtë debakël, por ekziston një monstër, njëfarë metode fantazmë në tërë këtë çmendi. Në këta artikuj, kam vendosur t’ia kërkoj emrin kësaj metode.

Misionet e OKB-së janë të vështira për t’u vlerësuar, meqë janë ikëse. Bashkësia ndërkombëtare ka trup të madh por kujtesën e zogut. Përgjegjësit ndërrohen gjithnjë, raportet harrohen, shikimi drejtohet gjithnjë qëllimisht para, qysh viti i kaluar quhet histori antike. Kosova është përjashtim nga ky rregull. Për herë të parë, ne dimë për gabimet tona, madje më shumë se duam të dimë. Për fat të mirë, dy fenomene suedeze janë shkaktare të këtij dallimi.

I pari quhet Inga-Brit Ahlenius. Kur ajo u bë tepër e pavarur për shijen e qeverisë Persson, në nëntor 2003, iu dha detyrë të ndërtonte zyrës e auditorit në Kosovë. Fenomeni tjetër quhet Ombudsmani i Drejtësisë, një detyrë kjo që parlamenti suedez e themeloi më 1809. Kofi Ananit iu duk që Kosovës do t’i bënte mirë një institucion që do ta mbikëqyrte OKB-në. Por askush s’mund ta dinte se personi që do t’ia jipnin detyrën do ta merrte atë me aq seriozitet.

E para gjë që bëri Inga-Brit Ahlenius në Kosovë ishte ngritja e tabelave: “Kurrë mos harroni se çdo cent i shpërdorur është vjedhje prej të varfërve. Gustav Möller (1884-1970), ministër social suedez.” E pasta, zonja Ahlenius tok me OLAF-in, që është organ antikorrupsion i BE-së, u vu ta hetonte aeroportin ndërkombëtar të Prishtinës. Ata besonin se hetimet do të mirnin gjashtë muaj. Ato morën përmbi dy vjet.

Kur u përmblodh raporti më 2006 nga zonja Ahlenius, që atëbotë ishte bërë shefe e auditimit për tërë OKB-në, në OKB shpërtheu stuhia. Sipas raportit, një numër i zyrtarëve e kishte plaçkitur me vjet ndërmarrjen. Korrupsioni dhe keqdrejtimi ishin “sistematike” por mund të vazhdonin pa dënim meqë kreu i OKB-së në Kosovë nuk krijonte rutina të kontrollit dhe s’lodhej për të ndërhyrë kundër mashtrimeve dhe korrupsionit: Guvernatori i Kosovës i kishte marrur 33 raporte për keqësi, por i kish strukur shumicën prej tyre në sirtar të tavolinës.

Nëse OKB-ja vazhdon ta injorojë korrupsionin e vet, paralajmëroi Ahlenius, atëhere kjo do ta kërcënojë tërë misionin.

Njerëzit në Kosovë këtë e kishin kuptuar qysh moti. Lëmshi në aeroportin e Prishtinës ishte fejton në shtypin lokal: mitot për viza, për punë, taksa të zhdukura për transport, nepotizmi… Por tek tashti do të niste fshesa, apo jo?

Veni re vazhdimin. Guvernatori Jessen-Petersen u hodh në kundërsulm. Në aeroport s’ka korrupsion, tha ai, raporti ishte i pabazë, ishte humbje kohe ta përmendje kot. Aerporti ishte një ndërmarrje e mbarë, madje storje e suksesit. Jessen-Petersen ishte i kënaqur pse kish zbatuar 21 prej gjithsejt 74 rekomandimeve të UNMIK-ut.

Pa të shohim pak se çka iu pat dukur Jessen-Petersenit e paarsyeshme për t’u dënuar, e madje edhe për ta përmendur.

Aeroporti në Prishtinë ka sot trafik sikur ai në Luleo, portin polar të Suedisë. Por ndërsa në Luleo ka 100 të punësuar, në Prishtinë janë mbi 500. Ata u bënë kaq në kohën e Jessen-Petersenit. Atij ia dhanë me kohë një raport (377/04) se çka ishte shkaku. Ai s’bëri asgjë. Mua më mori 6 muaj ta nxjerr këtë raport sekret nga OKB-ja në Nju Jork. Ai është i shkurtër, tërë emrat janë fshirë. Por me ndihmën e burimeve nga Prishtina, mund ta rikonstruktosh tërë vargun e ngjarjeve.

Aeroportit i duhet një shef i personelit. Sipas rregullave të OKB-së, vendpunimi duhet të anonsohet. Por drejtori britanik Ioan Woollet e merr një jaran të vetin, ta quyyajmë Smith. Pastaj nis një veprimtari e ethshme. Gjatë verës 2004, Smithi punëson tre veta në ditë. Disa dinë pak anglisht, tjerëve u mungon çdo kualifikim por do ta përforcojnë nënndarjen e ekonomisë. Gra jashtëzakonisht të bukura, vërejnë dëshmitarët. Madje disa janë fituese në gara bukurie.

Pas katër muajsh, personeli është dyfishuar, nga 23 në 486 vetë. Janë gati 200 vetë më shumë se ç’duhet. Por atëhere mr Smith e ka lëshuar Kosovën (për të shërbyer në Sudan). Edhe mr Wollett ia ka mbadhur nga Unmikistani. Askush s’e di saktësisht se sa para e vjelën në Kosovë, por dihet që ishin miliona. Mitoja për punësim në aeroport ishte mnes njëmijë e tremijë euro. Por femrat atraktive mund të paguanin edhe me “shërbime intime”, thonë burimet prishtinase. Pos britanikëve, edhe nja dhjetë vendorë ishin të përzier në këtë treg të shërbimeve.

Le t’i kujtojmë premisat. Pas urrejtjes etnike, korrupsioni është problemi më i madh i Kosovës. Ai e shtjerr ekonominë dhe e zgropon drejtësinë. E megjithatë, një grup i individëve guximtarë veprojnë mu ashtu si i ka këshilluar OKB-ja. Ata e sfidojnë shoqërinë vendore (“mos fol keq kurrë për të tutë”) dhe marrin mbi krye rreziqe të mëdha kur flasin me hetuesit. Një person është vrarë tashmë. Se ç’i kërcënon femrat, këtë as që kam nevojë ta them. E pra, këta meritojnë admirim dhe mbështetje. Por shih se çfarë “keqkuptimi”. Del se kriminelët gëzonin mbrojtjen e OKB-së.

Ata që i besuan OKB-së e kanë marrë një leksion që zor se do ta harrojnë. Natyrisht që pyet njeriu, pse ndodh kështu? Mos ishin Jessen-Peterseni dhe burrat e tij ndoshta të kërcënuar nga mafia lokale? Kjo së paku do të ishte dramatike. Por druaj se shkaku ishte më i trivial se kaq.

Jessen-Peterseni ishte guvernatori i pestë i Kosovës brenda poaq viteve. Tingëllon e pabesueshme, por duket qartë që OKB-ja mendon se mund ta ndërtosh një shtet me punësime të përkohshme. E pra, si rezonon një guvernator i huaj, që llogarit se mund të rrijë sall një vit a dy, e që ia ka vënë syrin një pozite më të majmë? Ngrit tonin, flak nga puna kolegët e korruptuar, grindet me kumbarët e tyre në Nju Jork? Rrezikon raporte negative? Apo është më mirë të raportosh suksese?

Në vjeshtën 2005, Jessen-Peterseni shpreson të bëhet kreu i UNHRC-rë, pra mbrojtës i parë i të drejtave të ikanakëve. Atë vjeshtë, ai hedh poshtë të gjitha njëmbëdhjetë propozimet e OIO-së për luftim të korrupsionit. (Propozimi i nëntë, për shembull, sugjeronte që punësimet të bëhet në bazë meritash.)

Raporti i tij vjetor për KS të OKB-së nuk flet asgjë për realitetin e përditshëm të provincës. Por si reklamë për vet Jessen-Petersenin, ai raport është kryevepër.


(Maciej Zaremba është kontribuues i rregullt në “Dagens Nyheter”. Ai është shpallur dy herë Gazetar i Vitit nga Shoqata e Gazetarëve të Suedisë. Përktheu nga suedishtja: Shqiptar OSEKU)
--------------------------------------

Marrë nga “Dagens Nyheter”, e përditshmja më e madhe suedeze “MIRËSEVJEN NË UNMIKISTAN!” (3)

UNMIKISTANI E DYZET HAJDUTËT

Shkruan: Maciej Zaremba

Tetë vjet pas nisjes së misionit të OKB-së, Kosova vuan nga korrupsioni, kaosi dhe varfëria. Megjithatë, është lehtë të bëhesh milioner – me para të ndihmave. Për këtë, si dhe për ata që majen, bën fjalë artikulli i dytë nga seria e Maciej Zarembës.

Një ditë në dhjetor, zonjës Hisari i hesht telefoni. “Duhet ta paguani llogarinë”, i thonë në Telekomin e Kosovës. Por kjo nuk është llogaria ime, shpjegon zonja Hisari. Është e herr Trushlerit, që ka banuar tek unë me qira. Xho Trushler, të gjithë e njohin atë.

Herr Trushler është goxha i njohur në Kosovë. Është kreu i ndërmarrjes energjetike KEK, të përmendur vazhdimisht për prerjet e rrymës. Telekomi e kontakton zotin Trushler. “Nuk është llogaria ime”, përshëndet ai. “Por ju keni banuar te zonja Hisari dhe thirrjet janë për në Gjermani”. “S’e di fare se për çka flisni”. As nuk lëkundet madje as kur nëpunësit ia shpien dëshmitë se thirrjet kanë qenë për në adresën e shtëpisë së tij në Bohum të Gjermanisë. Ai s’do të paguajë, e mjaft!

Zonja Hisari është 60 vjeç, e ve, pa të hyra. Në momentin e shkrimit s’e kam saktësuar ende sa e ka pasur rrogën Trushleri kur ndodh kjo, por është diku më se 20 000 euro përafërsisht. Para të ndihmave. Agjencia suedeze për zhvillim ndërkombëtar e mbështet ndërmarrjen e drejtuar prej tij, BE-ja ia paguan rrogën, gjithçka nën mbikëqyrje të OKB-së që ka ardhur në Kosovë për të garantuar drejtësi, siguri, e të drejta njerëzore.

Andaj, zonja Hisari nuk dorëzohet. Ajo i shkruan OKB-së në Kosovë. U sa keq, i thonë, por OKB-ja s’ka përgjegjësi për aferat private të personelit. Atëherë zonja Hisari e padit gjermanin në gjykatë. S’ka zgjidhje tjetër, llogaria është 6 900 D-mark, rroga mesatare e dy vjetëve për shqiptarët.
Fatkeqësisht, përgjigjet gjykata, ne s’kemi autorizim ta gjykojmë zotin Trushler. Ai punon për OKB-në dhe ka imunitet në Kosovë. E mund t’i lë llogaritë pa paguar? E po, si duket... a jo, prit pak, imuniteti i tij mund të pezullohet. Nga Kofi Anani. Pse a mos do ta shqetësojë edhe atë zonja Hisari shkaku i një llogarie?

Kjo ndodhi më 2001. Më 2007, OKB-ja është nisur ta lëshojë Kosovën. Misioni i ndërtimit të një shteti ligjor quhet pothuajse i mbaruar. Kofi Anani e ka lënë detyrën e vet. Telefoni i zonjës Hisari mbetet i heshtur. Ajo vetë është bindur tashti se OKB-ja është një bandë hajdutësh.

Unë kam gjetur që përvojat e zonjës Hisari me OKB-në ndahen nga shumëkush. Kjo e shpjegon pse rinia e Kosovës sot vendos shirita policorë “Skenë krimi – mos u avit” përreth ndërtesës së UNMIK-ut. Arsyen e hidhërimit të tyre do ta shpjegoj në artikullin e ardhshëm. Por, së pari, le ta ndjekim herr Trushlerin edhe një copë here.

Ai ka dy shefa të OKB-së mbi veten. Viceguvernatorin e Kosovës Andy Beapark, për shembull. A s’lodhet ky fare për fytyrën e OKB-së? Kur gjermani e turpëron misionin (llogaria e zonjës Hisari bëhet fejton në shtypin lokal), pse s’e detyrojnë të paguajë? Apo pse s’e këqyrin nëse ai vërtet është njeri i përshtatshëm për t’i administruar paratë e ndihmave?

E pra, pse? Them se përgjigjen duhej ta jepte një prokuror i gjyqit. Dy vjet më vonë (!) Xho Trushler e lëshon Kosovën. Me vete i ka marrë 4.3 mil USD, të transferuara në ndërmarrje të rreme në Gjibraltar.
Kur auditorët e OKB-së nga Nju Jorku të mundohen ta rekonstruojnë se çka ndodhur, zbulojnë se burri që e ka drejtuar dy vjet KEK-un s’kishte kompetencë për detyrën e besuar. CV-ja e tij ishte e rreme. Ai nuk ishte inxhinier. As ekonom. As kishte studiuar në Boston e Floridë, as kishte doktoruar në Aachen. As që kishte përvojë dhjetëvjeçare si ndërmarrës privat. E si edhe ta kishte, në moshën 33 vjeç!? Xho Trushler ishte një mashtrues recidiv gjerman, me nja dy ndërmarrje të rreme.

Nëse do të kuptosh pse Kosova pas tetë vjetësh udhëheqjeje nga OKB-ja dhe miliarda në ndihma ndodhet ende në gjendje mizërie, duhet ta studiosh detajet rreth aferës Trushler. Si e mori punën? Hetuesit zbulojnë se askush s’ia ka kontrolluar meritat. Pse? Hetuesit nuk e hetojnë këtë pyetje.

Por hetuesit zbulojnë që Trushleri i ka paguar pasardhësit të vet një shumë të majme. Që ky pasardhës nga Kanadaja e ka pranuar. Ai s’mund ta shpjegojë këtë transaksion të parëndomtë. Ishte dhuratë private, thotë ai kur hetuesit befas zënë ta pyesin. Vërtet, 200 000 USD, për asgjë? Ashtu or.... që thua ti, herr Trushler mendonte që bija ime këndonte shumë bukur. Andaj i dha një donacion karrierës së saj si këngëtare...

Ndale filmin! Pa mbaruar pra ende punë me Xho Trushlerin, OKB-ja vetë e punëson një figurë tjetër komplet ireale. Rastësi?

Kur auditorët e hetojnë edhe këtë, ata përdorin një replikë nga Xhejms Bondi. Ky Trushler, thonë ata, ishte pajisur nga Unmikistani me “licence to steel” – licencë për të vjedhur. Askush s’e kontrollonte, çdo mbikëqyrje normale ishte jashtë efekti, shefat e lartë kishin pushtet absolut – por s’merreshin kurrë në përgjegjësi.

Ishte kjo një diagnozë irrituese në vjeshtën e 2003-s, që do të vërtetohej prapë sall pak më vonë. Ata që e kishin punësuar Trushlerin mund ta lëshonin vendin me lëvdata e me pasuri përrallore në xhep. Viceguvernatorit Andy Beapark, që refuzoi gjer në fund të vepronte kundër Trushlerit, madje iu dha besimi ta rindërtojë Irakun.

As Xho Trushleri nuk u dënua në Kosovë. Madje ai u dënua më shumë shkaku i arsyeve dytësore. Gjyqësia gjermani ia nguli kthetrat kur u mor vesh se ai kishte gënjyer se qenkësh doktor. Doktor gjerman! Për këtë krim, e për mashtrime tjera, atij i dhanë 42 muaj në burg.

Edhe UNMIK-u u hetua me këtë rast. “Mungesë e dukshme e mekanizmave të kontrollit”, u tha. “Lehtë për njerëz pa merita që të marrin detyra të cilat s’do t’i kishin tjetërkund. Mjafton ta njohësh dikën që e njeh dikën”, etj., etj. E, pra, meqë arka e hapur e bën hajnin më të guximshëm, atëherë gjykata ia zbuti dënimin Xho Trushlerit.

“Kush nuk ikën prej Kosovës me xhepat plot, ose është budalla, ose i shenjtë”, më thotë Y. “Kosova është plehërishte e politikanëve të dobët e eldorado për hajna”, thotë X. “Disa vjedhin krejt haptazi, të pafytyrë e të pangopur si fëmijë. Së shpejti do t’i ulin pantallonat për ta bërë në mes të rrugës”, thotë N. “Kam qenë në plot misione të OKB-së, por asnjë kaq i kalbur sa ky”, thotë Z.

Këta katër vijnë nga vende të ndryshme dhe kanë (apo kishin) pozita qendrore në UNMIK. Por askush s’kishte vështrim më të qartë se Marie Fuçi, e cila më 2004 ishte drejtore ekzekutive e Agjencisë Kosovare të Mirëbesimit, dado e të gjitha ndërmarrjeve publike.

“Njeriu në rrugë sot e ka gjendjen më keq sesa para se të vinin diplomatët perëndimorë me para që Kosova s’i kish parë kurrë”, thotë Marie Fuçi. “Ata që kanë fituar nga ndihmat s’janë kosovarët, po mafiet, një grusht i politikanëve lokalë, si dhe një varg i administruesve qyqarë e inkompetentë perëndimorë”. Fuçi pohon se paratë e taksave tona janë shpenzuar në projekte “që s’e kanë ndihmuar qytetarin e Kosovës, por e kanë majmur nomenklaturën e Kosovës dhe të OKB-së”. Ajo rrëfen se si gjysma e orarit të saj të punës i shkonte për të kontaktuar agjenci të ndryshme antikorrupsion, “shumica krejt inkompetente”. Gjersa ajo më në fund u shpall persona non grata brenda OKB-së.

Marie Fuçi e fajëson OKB-në. Por thotë se edhe BE-ja dhe USAID-i janë bashkëfajtorë për korrupsionin, meqë i shpërndajnë fondet e taksapaguesve pa këqyrur si përdoren.

“Korrupsion” është një nocion relativ. Veç kur fillova të gërmoj në raste konkrete, nisa ta mësoj thellësinë e mizëries. Atë realizim nuk mund t’jua ofroj juve duke stivuar mbiemra. Andaj, ke durim, të lutem. Më lejo ta tregoj rrëfimin për dyzet hajdutët, nga libri “1001 mënyra për ta plaçkitur Kosovën”. Disa janë tashmë publikë, disa i kam zhvarrosur vet.

Profiterin e parë, le ta quajmë Bo Olson. Ai është nga lloji modest, i pranishëm gjithandej. Në atdheun e vet ndoshta ishte nëpunës i shtruar. Në Kosovë arrin si konsultë major pranë Telekomit PTK. “Në fakt, ai vend pune duhej të anonsohej. Por unë e njoha një në Bangkok, që e njihte shefin austriak në Prishtinë” më shpjegon vetë Bo Olsoni. Dhe çka ka punuar ky në Kosovë? “U jepja këshilla si ta organizojnë punën... e ju ndihmoja si t’i shkruajnë konkurset e punës”.

“Ai nuk e meritonte as çerekun e rrogës”, më thonë gjindja në vendpunimin e tij. Mund ta marr me mend. Rroga ishte 11 euro në muaj. Po, për Zotin! Atë rrogë ia kish prerë cubi numër dy, Lame Xhema. Ajo bën pjesë në kategorinë e entuziastëve vendorë që OKB-ja i ka plasuar në drejtim të ndërmarrjeve. Meqë ajo është shqiptare, i jepet rrogë e vendorëve, 1 000 euro në muaj. Por është e lirë të punësojë “konsultë” nga bota e jashtme për dhjetëfish më shumë. Kështu që ajo i punëson një duzinë syresh, tregon Olsoni. Lexuesi besoj i bie vetë në fije aferës. Dhe, vërtet: kur zonja Xheme dhe zoti Olson vendosen në paraburgim, ai s’ka para për ta paguar gjysmëmilioni kaucion, por ajo ka.

Sa Bo Olsona ka Kosova? Inga-Brit Ahlenius, shefe e auditimit qendror të OKB-së në Nju Jork, ka hetuar se si punësohet personeli i UNMIK-ut. Mes viteve 2003 e 2005, për 1 758 vende të punës në Kosovë konkurruan 403 792 persona. Shkurt, 229 kërkues për çdo vend pune. Një studim ka zbuluar se gjashtë nga dhjetë të punësuar janë pranuar ashtu si Bo Olsoni, nga dikush që e njihnin, pa merita, e pa u shpallur anonsi për vendin e punës.

Lloji i tretë i cubave është familjar me dy të parët, por më i pafytyrë. Do të thosha: më i adaptuar ndaj ambientit lokal. Ai quhet Gavin Xhefri dhe është drejtor ekzekutiv i ndërmarrjes së njëjtë. Ai e anashkalon shefin e ekonomisë dhe e importon një të njohur të vetin nga Londra. Ky rri nëntë muaj, luan përditë poker në internet, si rrëfejnë kolegët, por i merr 16 000 euro në muaj plus veturë zyrtare plus – përnjëmend a! – një shumë shtesë për të marrë veturë me qira. (Nuk besova se ish e vërtetë gjersa s’e pashë kontratën me sytë e mi.) Ndoshta nuk jam fin, po t’ju kujtoj që paratë vijnë nga ai buxhet që duhet t’i mbajë 1 milion kosovarë që jetojnë me më pak se 2 euro në ditë? (VIJON)

(Maciej Zaremba është kontribuues i rregullt në “Dagens Nyheter”. Ai është shpallur dy herë Gazetar i Vitit nga Shoqata e Gazetarëve të Suedisë. Përktheu nga suedishtja: Shqiptar OSEKU)
-----------------------

“Dagens Nyheter”, e përditshmja më e madhe suedeze: “MIRËSEVJEN NË UNMIKISTAN!” (4)

DREJTËSIA E UNMIKISTANIT

Shkruan: Maciej Zaremba

Tipi i katërt i cubave ia vë syrin një preje më të majme dhe, prandaj, guxon të përballë ca rreziqe. Si britaniku Roxher Rejnollds, shef i OKB-së nga po kjo ndërmarrje. Ai e gjen një partner që quhet Norway Invest. Rejnolldsi i paguan 300 000 euro shefit të NI-së Ove Johansen, si kapar për një kontratë të premtuar disa milionëshe. Partneri i ri quhet se do ta ndërtojë telefoninë mobile. Pastaj Rejnolldsi e falënderon OKB-në për besimin e dhënë dhe kalon në firmën norvegjeze me pagën 20 000 euro në muaj – nga ato para të Kosovës që ia ka kontraktuar vetë firmës norvegjeze.

A bën vërtet të bësh kështu, ngritin kushtrimin gazetat lokale. Posi, pse s’bëka, njofton viceguvernatori Andy Beapark. Ai për vete nuk sheh këtu konflikt interesash.

Këtu është momenti ta lehtësojmë pak atmosferën. Në Kosovë nuk është keq gjithçka, fundja edhe në përralla të trishtuara ka zana të mira. Në Kosovë ato flasin italisht dhe ngasin Alfa Romeo. E çfarë fati se, kësaj radhe ato arrijnë në kohën e duhur. Një mëngjes, tri vetura të zeza ndalojnë para Norway Investit, e prej tyre dalin tetë individë në kostume të zeza. Janë policë nga Guardia di Finanza italiane, që për pak orë zbulojnë se drejtori ekzekutiv Ole Johansen, që kish një vit që po kontraktonte me OKB-në, në vendin e vet s’paskësh leje të hapë as kioskë të hamburgerëve. Ai është kriminel me ndalesë të ushtrimit të zejes si ndërmarrës. 9 mil krona norvegjeze në borxhe dhe 45 mil në asete të përmbaruara. Kështu, Kosova shpëtoi pahiri prej Johansenit. Veçse, asaj s’iu kthyen 300 000 eurot e kaparit.

“Kur korrupsioni kap gjashtë shifra, është lokal. Kur i kap shtatë shifra është në OKB”, pohon Albin Kurti, kreu i lëvizjes rinore “Vetëvendosje!”, që kanoset ta flakë OKB-në nga Kosova. Fatkeqësisht, ai ka të drejtë. Ja një rast tjetër. OKB-ja ia kontrakton firmës irlandeze ESBI misionin që ta zgjidhë problemin makabër të energjisë në Kosovë: KEK-u humbet 700 mil euro në vit, livron 5-6 prerje rryme në ditë, e arrin ta inkasojë sall çdo të dytin kilovat. Irlandezët qëndrojnë tre vjet, inkasojnë 10 mil euro në paga konsultash, dhe e lënë KEK-un ashtu siç e kishin gjetur. Kosova nuk ka ku të ankohet. Në kontratën sekrete nuk shkruan askund se ESBI-ja duhet të arrijë ndonjë rezultat. Ata morën paga veç... për të ndenjur në Kosovë!
“Kjo është shkelje e detyrës zyrtare”, thotë një jurist. Detyra zyrtare e ka një pronar, qytetarin e Kosovës. E shkelësi i detyrës është OKB-ja, që së pari e lidhi kontratën, pastaj e zgjati, me gjithë faktin e protestave të vendorëve. Miku im jurist është njeri melankolik. Ai ëndërron që një ditë dy Alfa Romeo të zeza do të parkohen edhe para selisë së OKB-së. Por ai e di që kjo s’do të ndodhë kurrë.

Unë për vete besoj që ato s’do të parkohen kurrë as para qeverisë islandeze. “Islandezët po e plaçkitin ndërmarrjen e aeroportit”, alarmonte një ekonom i OKB-së pranë OLAF-it (Zyra e BE-së për antikorrupsion). Posi, e plaçkitin që ç’ke me të, por me bekimin e krerëve të OKB-së.

Në botë quhet se enti ajror i Islandës ICAA e ka marrë në dorë aeroportin e Prishtinës për sevap. Pajë, dikush duhej ta bënte. Andaj ICAA ia huazon licencat e veta dhe i mpreh rutinat, e mbikëqyr veprimtarinë, e përtërin pistën e aterrimeve që të miratohet, etj. Sa miqësorë, sa solidarë, këta islandezët... Por pas ca kohësh, kosovarët nisin të kruajnë kokën, athua pse s’po e kryejnë më punën mirëbërësit. Sa kohë iu dashka atyre ta ngritin një gardh përreth aeroportit!? Gjashtë muaj? Tre vjet më vonë, kjo s’është bërë ende.

Kosovarët nuk e dinë, por islandezët nuk kanë nxitim. Ata i kanë ngritur më se 15 mil euro në mëditje e paga konsultash. E ca më shumë do të ngritin edhe në të ardhmen. Kjo shumë është çereku i shpenzimeve të mjekësisë kosovare, por kush lodhet. Në kontratën sekrete të OKB-së me ICAA nuk ka asnjë afat kohor. Kontrata zgjatet automatikisht çdo vit. Le që islandezët marrin haraç në çdo kontratë të aeroportit me palë tjera afariste. Sa herë që ndërmarrja e aeroportit porosit datorë apo konsultë tjerë, në Islandë inkasohen 15 për qind të qarkullimit.

Dikur moti, bota kishte njëfarë rregulli. Italianët ishin të korruptuar, skandinavët ishin të ndershëm. Por në Kosovë, nocioni “the Viking mafia” i përmbledh profiterët danezë, norvegjezë, suedezë e islandezë. Ndërsa, qytetarët i luten Allahut që ata të zihen me presh në dorë nga italianët e pakorruptueshëm.

Cubi më i madh në përrallën e zezë të Kosovës nuk është ai që duhej të ishte, një kriminel i përveçëm. Por një shtet demokratik. Franca, nën drejtimin e socialistit Lionel Zhospën.

Sapo u bë e qartë, në verën e 1999-s, se OKB-ja do të hynte në Kosovë, e se një ministër francez (Bernar Kushneri) do t’i printe aksionit, qeveria e ngriti një komitet të veçantë, Mission interministérielle pour l’Europe du Sud-Est (Miese). Detyra: të parandalohet përsëritja e Bosnjes. Veçse jo ashtu si mendon ti, lexues i nderuar. Në Bosnjë, Franca dha 17 për qind të ndihmave, por mori sall 5 për qind të kontratave për ndërmarrje franceze. Në Kosovë duhej ndryshe.

Franca “duhet të japë me një dorë, e të marrë me tjetrën”, shkruan katërçipërisht ky komitet. Por duhet nxituar, duhet të jemi të parët në këtë “treg bingo” ku “gjithçka shitet më shtrenjtë shkaku i mjerimit”.

Sipërmarrjet franceze marrin bekimin e qeverisë për t’i veshur nëpunësit e vet në uniformat e K-Forit, qëllimisht për të ngritur gardhe karshi konkurrentëve dhe për të “etabluar kontakte”. Duhet krijuar edhe vullnet të mirë, andaj “s’duhet përtuar që aty-këtu t’ia vëmë krahun edhe ndonjë pune humanitare”. Po, pikërisht kështu shkruan – germë për germë. Që thua ti, gjuha frënge e ka nganjëherë një qartësi të lakmueshme.

Miese këqyr që t’i përdorë kanalet e veta në OKB, në BE, e pranë Bankës Botërore, ashtu që misioni t’i shpërblejë ndërmarrjet franceze. Nevojat e ndihmave duhet formuluar në mënyrë të përshtatshme. Jo si në Bosnje, ku OKB-ja shpalli konkurs për minaheqje me qen, pa u lodhur fare pse ndërmarrjet franceze janë specializuar në minapastrim pa qen!

Dhe oilá – çfarë suksesi fantastik. Tre vjet më vonë, Franca është në vendin e 13 mes donatorëve (larg pas Suedisë), por i kishte zhvatur 30 për qind të gjitha kontratave të UNMIK-ut. Të shohim pak se si mund të shkonte puna.
Kur arriti Bernar Kushneri në Kosovë, në verën e 1999-s, vendi nuk kishte telefoni. Siemensi gjerman dhe Alcateli francez dorëzuan ofertat e tyre. Një panel i ekspertëve vendorë e zgjedhin Siemensin. Oferta është më e lira dhe nuk është koloniale. Gjermanët ofrojnë që ta ndërtojnë një rrjet në Kosovë për një çmim fiks. Sipas ofertës franceze, rrjeti do të jetë pronë franceze dhe do ta përdorë numrin hyrës të Monakos.

Çfarë ndodh? Bernar Kushneri, ligjvënësi i Kosovës, shef qeverie e shef i gjyqësorit në të njëjtin person, e zëvendëson drejtorin shqiptar të Telekomit me një Paskal Kopën, i cili ia jep kontratën Alcatelit. E vetmja e mundshme, pohon Kopën, se veç Alcateli (në bashkëpunim me Monaco Telecom) mund ta pajisë Kosovën, që s’është shtet, me një numër hyrës.

Rezultati: pas shtatë vjetësh, Kosova e ka telefoninë më të keqe e më të shtrenjtë në kontinentin e Evropës, konstaton Këshilli i Evropës. Por sa herë që një kosovar e kap telefonin, cingëron në kontot franceze e monakeze. Me kohën, ka cingëruar goxha shumë. Pothuajse 100 mil euro, më shumë se krejt ndihma suedeze dhënë Kosovës.

Pagë goxha e mirë, do të thosha, për huazimin e një numri hyrës (0377) dhe disa shërbime minore. Por pse, pyes unë si suedez, që mendoja se po ndihmoja Kosovën e jo Francën, pse paska qenë e pamundur për OKB-në që t’ia ndreqë një numër vetjak Kosovës, kur është një organ i OKB-së (ITU) që merr vendimin? Kosovarët e kanë shtruar këtë pyetje qëkur. Më 2002, përgjigja u gjet. U gjet një letër nga zyrtari i OKB-së me emrin Kopën, drejtuar drejtorisë së ITU-së. Aty ai i lutet ITU-së që të mos miratojë një numër hyrës për Kosovën.

Pastaj, monsieur Kopën u zhduk nga Kosova. Herën tjetër, kur u shfaq sërish – quelle surprise – ai ishte përfaqësues i Alcatelit, na rrëfen Bedri Rama, shef i flakur nga PTK-ja.

Bedri Rama i ka shkruar letër të hapur OKB-së. Ai ka kërkuar të dijë se si t’u shpjegojë donatorëve, që i ofrojnë Kosovës ndihma për nevoja elementare, se asetet e Kosovës i gllabëron Monakoja. “Si t’ia shpjegoj këtë të papunëve, mësuesve, mjekëve që jetojnë në minimum të ekzistencës?”.
Pyetje e pamundur. Kushdo që mendon se korrupsioni në Unmikistan ka përmasa bizare, le ta kujtojë që njeriu është kafshë që adaptohet ndaj ambientit. Gjithë këta Trushlerë e Johansenë... askush prej këtyre organizmave s’do të ish majur, sikur OKB-ja të mos e kish krijuar një habitat të përshtatshëm. Por në Kosovë, ata kanë gjetur një privilegj të cilin s’e kanë parë ëndërr as monakët e mesjetës. Për këtë do të shkruaj në artikullin e ardhshëm.

Më 18 gusht 2000, UNMIK-u i miratoi vetes imunitet në Kosovë. Aty e tutje, pushteti më i lartë në Kosovë u bë i paprekshëm për ligjin. Vendimi ishte retroaktiv.

Kosova ta kujton Suedinë ashtu që mysafiri duhet t’i heqë këpucët. Ato i merr nikoqiri, e t’i kthen prapë kur vjen koha të dalësh. Kjo shprehi katundare ka vlerë edhe në kryeqytetin e Prishtinës. Për të arritur te zonja Xhezide Zogiani, duhet të kalosh nëpër baltë, vajra, e plehra kuzhine. Kush s’i ka sytë mund të bie në kanalizim. Kapakët e kanalizimit peshojnë 20 kilogramë dhe hekurishtet janë eksporti i parë i këtij vendi. Por në apartamentin e zonjës Zogiani, pjesë e një ndërtese betoni, ka parket të larë, shtrojera të bardha, e serveta të hekurosura. Si dhe limonadë.

Xhezide Zogiani e mban mend fort mirë suedezen bionde nga SIDA e cila në prill të 2003-s i mësoi gratë e hekurudhës që t’i ushtronin të drejtat e veta. Se si ato kishin vlerë si meshkujt, se si Kosova ishte vend me ligj, drejtësi, e barazi gjinore. Zonja Zogiani u gëzua shumë nga leksionet e suedezes.

Pak më vonë, atë e flakën nga puna, pas 29 vjetësh punë në hekurudhë. Ndërmarrja duhej të zvogëlohej. Por pse pikërisht unë? “Shiko këtu”, thotë zonja Zogiani, e ma tregon një diplomë, “Punëtore shembullore”. Veçse ajo ishte gruaja e vetme në nënndarjen e vet. Edhe tjetërkund u veprua njësoj. Burrat pa përvojë mbetën, ndërsa gratë me përvojë u flakën. Kështu, nëntëmbëdhjetë gra pranë UNIM Railways u kujtuan se ishin diskriminuar. Ja pra SIDA, faturën e leksioneve: ato u bënë tok dhe kërkuan që flakja e tyre të shqyrtohej në gjyq.

Por do ti, kjo s’u eci. U thanë se po t’i kishë diskriminuar një ndërmarrje private, gjykata do ta shqyrtonte lëndën e tyre. Por mjerisht, hekurudha është nën UNMIK-un. Dhe OKB-ja, i njoftoi gjykata, gëzon imunitet në Kosovë. Kështu që vendimi nuk mund të shqyrtohet. Është i pakthyeshëm. (VIJON)

(Maciej Zaremba është kontribuues i rregullt në “Dagens Nyheter”. Ai është shpallur dy herë Gazetar i Vitit nga Shoqata e Gazetarëve të Suedisë. Përktheu nga suedishtja: Shqiptar OSEKU)
-----------------

“Dagens Nyheter”, e përditshmja më e madhe suedeze: “MIRËSEVJEN NË UNMIKISTAN!” (5)

DREJTËSIA E UNMIKISTANIT - “Executive orders”

Shkruan: Maciej Zaremba

Xhezide Zogiani s’u besoi veshëve, si më thotë. Asaj OKB-ja sapo i kish thënë që të mos e duronte diskriminimin. E se “gjithkush që kërkon t’i mbrojë të drejtat e veta civile... e gëzon të drejtën e gjykimit të paanshëm dhe publik”. E tashti i thoshin se ato parime që OKB-ja u mëson tjerëve vlejnë për tjerët – por jo për vetë OKB-në! Athua është kështu përnjëmend!?
Po, është. Është e pakuptueshme, shkretëruese për misionin e OKB-së në Kosovë, por krejtësisht e vërtetë. Ekzistojnë sall dy rajone në Evropë ku qytetarët s’kanë ku të qahen për të drejtat e veta civile, as në vendin e vet e as në Strasburg: Rusia e Bardhë është një prej tyre, Unmikistani kosovar i dyti. Para se të provojmë të kuptojmë se si ka ardhur puna gjer këtu, le të përjetojmë se si mund të ndjehen pasojat.

KFOR-i i ka sot 17 000 ushtarë. Ata i binden NATO-s, që i bindet OKB-së. Një ditë prej dite, ata e shohin një veturë të dyshimtë. Ndoshta ka kokainë, ndoshta është e vjedhur. E marrin për hetim. Jo, or, qenka e pastër. Por kur pronari, ta quajmë Paloka, shkon për ta marrë veturën e vet te KFOR-i, vetura është zhdukur. E po, duket që e paskan vjedhur, konstatojnë ushtarët, që mund të jenë nga Azerbajxhani. S’paske fat, or, mik... Kompensim? Mos u lodh të shkosh te UNMIK-u, ata s’përgjigjen për ushtarët. As te NATO-ja, ajo s’përgjigjet për repartet e përveçme. E pra, ku të ankohet Paloka? Te Ministria e Mbrojtjes në Azerbajxhan. Apo mos ishte një epror turk që kishte kujdestarinë mbrëmë? Se atëherë do të shkosh në Ankara. Hajt, udha e mbarë!

Në KFOR ka reparte nga 36 vende, pos tjerash nga Rumania, Moldavia, Maroku dhe Mongolia. Tjerat po ia lë fantazisë së lexuesit.

Nuk e di saktësisht se si ndjehet sot zoti Paloka. Por kam folur gjerë e gjatë me doganierin Bedri Shabanin. Të dhembë zemra kur e dëgjon këtë burrë të stërmadh tek e rrëfen historinë e vet me zërin e një fëmije që ka humbur besimin.

Bedri Shabani ka bërë mu ashtu siç dëshiron OKB-ja që të bëjnë kosovarët. Ai e ka thyer zakonin shqiptar. Kur ai zbuloi se një varg i shefave të vet brenda doganës ishin mitosur nga përvjedhës të mallrave, ai mblodhi dëshmi dhe vajti drejt e në policinë e OKB-së. “I kisha 5 kg dokumente”. Koha kaloi, e s’ndodhi asgjë. Atëherë ai doli në shtyp. Ishte trim budalla, se në Kosovë ta heqin flamën për më pak. Dhe, ndodh befasia. Shefi i doganës arrestohet! Por lirohet pas pak, me urdhër të një gjykatësi të OKB-së. Gjykatësi shqiptar ankohet, qahet se e kanë anashkaluar, e akuzon OKB-në se saboton drejtësinë. Por njerëzit në rrugë i ngritin supet. Ata e njohin goxha mirë këtë stil.

Si thua ti, qëllon që guvernatori i Kosovës, diplomati gjerman Mikael Shtajner, kalon me vajzën e njërit prej shefave të doganës, që është mik i ngushtë me të arrestuarin. S’ka të keqe nga dashuria, thonë disa (ata më vonë u martuan). Por kujt t’i ankohet tash Bedri Shabani, kur guvernatori është i anshëm? Ai i shkruan Kofi Ananit. Ma tregon edhe kopjen e letrës. Më duket si përrallë. Vartësi besnik qahet kundër guvernatorit dhe i lutet me fjalë të thjeshta perandorit që ta mbrojë drejtësinë.

Gjer këtu ndoshta s’ishte katastrofë ende. Nuk e thotë dot askush se kush ka gabuar. Por tani ndodh e paimagjinueshmja. Shabani flaket nga doganat. Ishte gabim i pafalshëm, shkruajnë Doganat e UNMIK-ut, t’i shkruash Kofi Ananit. Nuk ishte fare gabim, vlerëson gjykata në Prishtinë, aty ku ankohet Shabani. Kofi Anani është autoritet suprem në Kosovë, atij mund t’i dërgohen ankime, Shabani ka ushtruar të drejtën e shprehjes së lirë. Pushimi nga puna është i paligjshëm.

A s’është kjo trimëruese? Së pari Shabani, një baba i gjashtë fëmijëve që rrezikon bukën e gojës, pastaj këta gjykatës ballkanikë që i kanë studiuar me gjithë mend të drejtat njerëzore. Thuajse OKB-ja qenka afër t’ia dalë mbanë misionit të vet.

Them se është më mirë të mos e përmbledh fare reagimin e UNMIK-ut ndaj këtij aktvendimi. Përkthimi më adekuat është: të drejtat njerëzore futni në bythë. Ne bëjmë si të na teket.

Tingëllon mbase tepër vrazhdë? Ja atëherë kështu: Kanë kaluar tre vjet qëkur gjykata e ka anuluar flakjen e zotit Shabani nga puna. Ai është ende pa punë. Shefi i doganave të OKB-së refuzon t’i bindet gjykatës së vënë nga OKB-ja, e cila ka vendosur sipas ligjeve të prera nga OKB-ja. Dhe s’ka njeri që mund ta detyrojë ndryshe.

Ju tregova këtë histori në detaje, meqë është tipike. Në Kosovë ka mijëra zogianë e shabanë, për të cilët OKB-ja s’është veçse padrejtësi e iluzioneve të thyera. Por ka edhe rrëfime tjera. Ekziston një shtëpi në Prishtinë me tabela të bardha. “Was is das?”, e pyes shoferin. “Das is Hilfe!”, ndriçon ai.
Si suedez, kjo ta ngrohë zemrën. Ombudsperson, thotë mbishkrimi në tabelë. Termi burimor “Ombudsman” OKB-së iu duk se e shprehte pabarazinë gjinore, e OKB-ja e do fort barazinë gjinore, të paktën në tabela.

Ombudsmani ka qenë institucioni i vetëm kosovar ku vendasit kanë mundur të ankohen kundër pushtetit. Mijëra kanë bërë ashtu gjatë viteve. Të gjithë kanë marrë përgjigje, disa kanë fituar. Por atyre më të dëmtuarve, ombudsmani s’ka mundur t’u ndihmojë.

Marek Antoni Novicki, jurist ndërkombëtar me rrënjë në lëvizjen polake për të drejta qytetare, që ishte ombudsman i Kosovës për pesë vjet rresht, e kupton hidhërimin kundër OKB-së. “Gjithçka është në raportet e mia”. Aty shkruan se në Kosovë, është vetë OKB-ja që i thyen më së shpeshti të drejtat e njeriut. E se qytetarët s’kanë si të nxjerrin drejtësi karshi OKB-së.

“Në aspektin ligjor, Kosova është vrima e zezë e Evropës”, thotë Novicki. “Është tamam kafkiane. OKB-ja arrin për t’i mbrojtur të drejtat njerëzore – dhe i privon njëherësh qytetarët nga të gjitha mjetet ekzistuese për t’i ushtruar këto të drejta”.

Ky privim ndodhi më 18 gusht 2000. Atë ditë, guvernatori i miratoi imunitet (edhe retroaktiv!) ligjor tërë misionit. Tërë organet e OKB-së në Kosovë, si të punësuarit civilë, ashtu edhe ushtarët, gjithsej 60 000 vetë, u vunë mbi ligjin. Ata s’mund të pandehen, të paditen, madje as të hetohen, as nga madhorit lokale të drejtësisë, e as nga askush tjetër. Përjashtim i vetëm janë ushtarët që pandehen nga qeveria vetjake. Veç nëse dikush kryen krim serioz mund t’i tërhiqet imuniteti – nga Sekretari i Përgjithshëm, e vetëm dhe vetëm nga ai.

Novicki thotë se ky vendim ishte i paligjshëm, i palogjikshëm dhe komplet shkretërues. I paligjshëm, pse vetë ndeshet me Konventën e Evropës. “Nuk thirresh dot në të drejtën e gjykimit të drejtë – neni 6 – nëse pushteti është imun ndaj ligjit”.

Jologjik, meqë qëllimi i imunitetit në misione tjera ka qenë që ta mbrojë personelin e OKB-së nga pushtetet vendore, nga policë të droguar afganë apo nga gjykatat islamike në Sudan. Po në Kosovë? Aty vetë OKB-ja është pushtet i vetëm sovran. Ajo vendos vetë mbi policinë, shkruan ligje, e emëron gjykatës. “Ajo që ndodhi në Kosovë”, thotë Novicki, “është se pushteti u bë imun karshi vetes. Ai s’kishte më nevojë që t’i respektojë ligjet e veta”.

E pyes Novickin nëse OKB-ja mendonte që personat e saj ishin engjëj. Imuniteti nuk i shfuqizoi sall kosovarët. Edhe UNMIK-u e ka pasur të vështirë qysh atëherë që t’i disiplinojë vartësit e vet. “S’beson se mendonin fare asokohe”, përgjigjet Novicki.

Atëherë e pyes zotin Hans Korell, athua si mendonte ai vetë. Atëbotë ai ishte shef ligjor i OKB-së në Nju Jork, ai e autorizoi imunitetin. A ishte, vërtet, punë e urtë që t’i imunizosh doganierët, policët, të gjitha madhorit e Kosovës karshi ligjeve të OKB-së?
Hans Korellit i ndalet fryma kur dëgjon detajet. “Çfarë thua, or! Natyrisht që s’qe menduar ashtu!”. Ky interpretim, thotë zoti Korell, është keqinterpretim i vrazhdë i imunitetit. Nuk patëm thënë që ta mbrojmë një polic të OKB-së që nget veturën i dehur, meqë ngasja e veturës në gjendje të dehur nuk është pjesë e misionit ndërkombëtar. E çka atëherë për drejtorin i cili (në artikullin tim të kaluar) ikën pa dënim prej llogarisë telefonike? “S’e patëm thënë kurrë që imuniteti do të vepronte në këtë mënyrë!”.

Jo pra, qartë që jo. Por kështu është interpretuar ai, sipas raporteve të ombudsmanit. Pushteti u bë i paprekshëm nga ligji. Për juristët e OKB-së mbetet detyrë urgjente të marrin vesh se si ka ndodhur kjo rrëshqitje.
Në vitet 1970, në SHBA dhe në Itali u kryen disa eksperimente sociale (Milgram, Zimbardo) për të parë se ç’ndodh kur disa njerëz kanë pushtet të pakufizuar mbi tjerët. Disa prej eksperimenteve u desh të ndërpriten, pse u bënë të frikshëm. Them se Kosova është një eksperiment i tillë, padije, i papërgjegjshëm, por në shkallë të plotë. Efektet do t’i kuptosh kur të shohësh kosovarët te ndezin veturat e OKB-së. Por çka zbulon kjo për ne, për demokracitë tona?

Druaj se ato janë tejet fragjile. Se ato qëndrojnë më pak falë bindjeve tona, e më shumë falë frikës nga sanksionet. Kur imuniteti kosovar na çliroi nga frika e sanksioneve, u deshën sall pak muaj që demokratë besnikë nga Kopenhaga apo Parisi t’i flaknin parimet njërin pas tjetrit: Habeas Corpus (askush s’bën të burgoset pa gjyq të paanshëm), paanshmëria e gjyqësorit, barazia para ligjit.

Kosovarët, vërtet, s’ishin qengja më 1999, por ju betohem se ata s’i ka urtësuar gjë as ky tretman tetëvjeçar si të ishin heretikë të ndjekur. Cili suedez do t’u bindej ca ligjeve të shkruara sall frëngjisht? Pa shikoni nivelin e arrogancës koloniale: në Kosovë, ku çdo i pesti nuk di shkrim-lexim, e ku rryma ndalet orë e çast, OKB-ja pret ligje sall në anglisht, e që mund t’i gjesh vetëm në internet. E nëse ndodh, ruana Zot, që ndonjë gjykatë të ankohet, kjo nuk ndryshon gjë, pse në Unmikistan gjykata i bindet guvernatorit, i cili mund ta zhvendosë një gjykatës, e t’i injorojë të gjitha aktvendimet që s’para i pëlqejnë.

Këtu paraburgoset një gangster i njohur. Por ai është i popullarizuar, disa e shohin si hero çlirimtar. E pakëndshme, mund të ketë protesta... E po, UNMIK-u e urdhëron gjykatësin ta çlirojë të pandehurin. Kjo nuk ndodh askund në Evropë, pos në Kosovë. Apo anasjelltas: një gjykatë (me gjykatës ndërkombëtarë) vendos ta çlirojë një të paraburgosur për mungesë provash. Megjithatë, guvernatori dëshiron ta mbajë atë prapa grilash. Kështu që ai i urdhëron gardianët ta shpërfillin aktvendimin. S’është e mundur as në Indi, por nën OKB-në është e mundur: “Executive orders”, urdhra ekzekutive quhen këta, që i mbajnë njerëzit brenda burgut pa hetim, pa vendim, pa afat, e pa të drejtë ankese. (VIJON)

(Maciej Zaremba është kontribuues i rregullt në “Dagens Nyheter”. Ai është shpallur dy herë Gazetar i Vitit nga Shoqata e Gazetarëve të Suedisë. Përktheu nga suedishtja: Shqiptar OSEKU)
----------------------

“Dagens Nyheter”, e përditshmja më e madhe suedeze: “MIRËSEVJEN NË UNMIKISTAN!” (6)

Burrëria, guximi, e çorapëzat mbi çizme

Shkruan: Maciej Zaremba

Në nëntor të 2005-s, komisionari për të Drejta të Njeriut i Këshillit të Evropës, zoti Alvaro Gil Robles, pati lëshuar kushtrimin në Le Monde. A është e mundur që kemi një Guantanamo në zemër të Evropës? Si senior, e kemi. Bondstell quhet, një bazë amerikane pranë kufirit maqedon, ku të burgosur në po ato anembanat e portokallta si në Kubë, rrinë pa afat, pa proces, pa avokat apo aktvendim. Sepse guvernatori i OKB-së mendon se janë terroristë. Ombudsmani Novicki s’i ka lënë dy gurë bashkë duke protestuar kundër këtyre abuzimeve. Por te kush të ankohet? Edhe mbi Xhorxh Bushin është dikush, është Gjykata e Lartë. E mbi governatorin e OKB-së është veç Zoti.

“A kjo qenka ajo barazia mes njerëzve”, më thotë Fatmiri në Prishtinë. Ma tregon një foto ku shihen ca burra duke dalë nga një ndërtesë. “Janë gjykatës”, thotë ai, “që e kanë dënuar një bos të mafies shqiptare. Shumë e parëndomtë në Kosovë, shumë e rrezikshme për shëndetin. Ja, këqyr! Ai majtas është britanik, i rrethuar nga truprojat. E përcjellin deri te vetura, që është e blinduar. Do ta ruajnë edhe në gjumë. Britaniku ka rrogë tridhjetë herë më të lartë se këta dy djathtas, që janë gjykatës vendorë. Ata rrezikojnë më së shumti, i kanë familjet këtu. Por lihen pa mbrojtje”.

E ç’t’i përgjigjem unë, veç i shtrëngoj dhëmbët. Nga të gjitha abuzimet e OKB-së, kjo tradhtia e saj kundër atyre pak guximtarëve që e kanë sfiduar korrupsionin dhe mafien është më e pafalshmja.

“OKB-ja i ka tradhtuar kosovarët më të shkëlqyer e më idealistë në favor të atyre më të paskrupujve”, shkruajnë dy ish-bashkëpunëtorë të UNMIK-ut, Uit Mejson dhe Jan King. “OKB-ja do të pendohet thellë për këto të pabëra”, shkruan gjykatëse Dejvid Marshall, që e ka vëzhguar Kosovën për llogari të OSBE-së.

Si ndodh atëherë që këto të pabëra nuk janë përmendur në media tash tetë vjet? Një përgjigje e mundshme është, se mua më mori gjashtë muaj për të mbledhur njoftime të besueshme për këta artikuj.

Si duhet të bëjë njeriu për të kuptuar se çfarë pune bën “Claims Office”, Zyra e Ankesave, në Prishtinë? Zyrtarët pohojnë se kosovarët mund të drejtohen aty p.sh. nëse OKB-ja ua ka dëmtuar veturat apo të ngjashme. Sa ankohen? Si mirëpriten? Unë u desh që të lajmërohesha te roja në selinë e UNMIK-ut. Aty ishin të ngjeshur pesë djem në bluzat e kaltra të UNMIK-ut. Studionin mbase dikur medicinën apo ekonominë, tashti punojnë si roje për trefishin e pagës së profesorit. Jo, s’bën të hyj. E po, e thërras shefen e zyrës për ankesa. Ajo më drejton te shefi i vet, i cili as ai nuk flet me media. Ai më drejton te Zyra për Media e UNMIK-ut.

Ky vend është pesë kilometra larg. Në portë shkruan se zyra është e hapur shtatë ditë në javë, por askush s’e hap derën në ora tre një të martë. I thërras të pesë numrat në derë, s’ka përgjigje. Shkoj te një internet café, pres sa kalon ndërprerja e rrymës, e i dërgoj e-mail njëfarë Georgy Kakukut, emrit të parë në listë. Pas dy ditësh, shoh se s’ka ende përgjigje. I mëshoj derës me grushte sërish, e ç’të shoh – një njeri! “Hi, I’m Jeff Bieley”, më thotë amerikani, ndërsa i bën me dorë një vendasi të përkorë që t’ia vendosë pjatën e drekës mbi tavolinë.

Jo, OKB-së s’i ka arritur ndonjë letër nga DN. “I shkruat mr. Kakuk? Ha, ha, ai ka ikur prej këtu qëkur... Si the, është ende emri i tij si përgjegjës?”

Jo, mr. Bieley nuk mund të më vejë në kontakt me Claims Office. Mund ta pyes atë vetë, e përmes tij t’i marr përgjigjet. Merr maks një javë. Po desha të shtroj pyetje pasuese? Tre ditë, jo më shumë. “Sa kohë do të qëndroni në Kosovë?”.

Nga 6 000 funksionarët e UNMIK-ut, janë sall tre që mund të flasin me shtypin, me shpjegon zoti Bieley. Të gjithë tjerët shkojnë përmes tij. Okej, i them, ja pyetjet e mia. “A jo, m’i dërgoni me e-mail”. Në Kosovë, ku gjysma e vendit ka rrymë sall tre orë në ditë!? Mr. Bieley i ngrit supet e më bën shenj se bisedës informative i ka ardhur fundi.
Pyetjet e mia i dërgova në adresën bieley@un.org më 24 qershor vitin e kaluar. Përgjigjen po e pres ende.

Mundet që juristët e OKB-së s’e dinin se çfarë kishin bërë kur i ngulfatën gjykatat kosovare e kur u mbyllen gojën njerëzve të vet. Por tjerët e kanë kuptuar goxha mirë. Pas tetë vjetësh të këtij eksperimenti, Kosova është shndërruar në qendër të trafikimit me gra e droga. Kujto, pra, këto herën tjetër kur të shikosh këta ballkanikë tek gjuajnë me gurë, u vënë flakën veturave të OKB-së e bëjnë bujë. Do t’ju thonë se atyre Nju Jorku u ka ofruar zemrën e demokracisë, por se ata s’kanë mend ta pranojnë.

Kjo s’do të jetë e vërtetë. Atyre u është ofruar llumi. Pse ka ndodhur kështu, këtë do të orvatem ta kuptoj në artikullin e fundit.

Burrëria…

A munden policë nga diktaturat t'ia mësojnë tjetërkujt ligjin e rendin? Se kështu ndodh në Kosovë. A mund ta ndërtosh një shtet me të punësuar të përkohshëm? Në artikullin e fundit të serisë "Kolonia Kosovë", Maciej Zaremba e kërkon frymën e vërtetë të OKB-së dhe e gjen Mikelin suedez.

"Ishte vështirë të koncentrohesh", thotë Mikeli. Por çka ndjeu në ato momente? "Është tmerr të tregosh - por s'ishin aspak mendime pozitive".

Veç kur më rrëfen se si ai dhe ushtarët tjerë kishin falënderuar shoqi-shoqin pas asaj që kishte ndodhur, arrij të kuptoj se çka është duke më thënë. Termi mendime negative te ky rreshter suedez d. t. th se ata s'do ta mbijetonin natën. Vështirë të koncentrohesh d. t. th i tmerruar. Por ai s'i përdor këto fjalë. Në fjalorin e Mikelit, burrat nuk ikin. Ata rigrupohen.

Mike ka marrë pjesë në betejën e Çagllavicës, që ndodhi më 17 mars 2004. Besoj se lexuesi nuk e njeh. As unë s'e njihja, pa ardhur në Kosovë. E habitshme, kur ta kesh parasysh se ajo që ndodhi aty ishte aksioni më i rëndësishëm i armatosur i Suedisë këto 100 vjetët e fundit. Edhe më e habitshme kur kupton që u krye nga pjekës, zdrukthëtarë dhe vullnetarë tjerë, të udhëhequr asaj dite nga një epror që nuk iu bind urdhrit.

Mjafton sall kjo si arsye për ta rrëfyer këtë storje. Por ka edhe tjera: Atë ditë, trupat e OKB-së pësuan humbjen më të ndjeshme pas Srebrenicës. Para 17 000 ushtarëve dhe 4 000 policëve, banditë shqiptarë u vërsulën kundër minoriteteve të veta. 900 njerëz u plagosën, 19 u vranë, nja 30 kisha u shkatërruan, 700 shtëpi u dogjën, 4 500 vetë u vunë në arrati.

"Nuk arrij ta kuptoj", më thotë Hans Hokanson, kolonel-lëjtnant nga treva e Gotlandit, Suedi. "Ta mbrosh manastirin në Prizren - kjo është detyrë e ëndrrave për një ushtar. Kepa në të gjitha anët, një lum, një urë e vetme e ngushtë. M'i jep 20 burra, pa ta mbroj kundër 1000 vetëve. Çka ndodhi?"

E pra, çka ndodhi? Kur nja 200 ekstremistë shqiptarë, të armatosur me molotovë, arritën te manastiri i shek. XVI, e dërguan një negociator me flamur të bardhë. I cili i njoftoi gjermanët e K-Forit se s'do t'u prekte kush qimet e helmetave nëse skajohen diku, sa të djegin gjindja lirisht. Por nëse do të kundërshtonin do të vriteshin. Me ç'rast gjermanët i sprapsën autoblindat e veta dhe shikuan nga distanca djegien e manastirit.

"I ndoqëm udhëzimet tona", më shpjegon gjenerali i tyre, Holger Kamerhof. Sipas Rregullave të Angazhimit, që i ka secili ushtar në xhep, detyra e tyre ishte t’i mbronin jetët. Por aty nuk shkruante se mund të përdornin dhunë për një ndërtesë. Rezultati: Në mbarim të ditës, asnjë ushtar gjerman as ishte gërvishtur. Por gjithçka që duhej ta kishin ruajtur ishte përcëlluar. Sikur edhe ato që ishin nën rojën franceze, manastiri në Drenicë dhe shtëpitë serbe në Svinjare.

Atë ditë, Hans Hokansoni i kishte 700 burra nën komandë. Shumica suedeze, por edhe çekë, finlandezë, sllovakë dhe irlandezë. Ata u desh të ndërhynin aq rrëmbyeshëm, sa s'arritën të marrin as harta, as ujë. Mijëra shqiptarë ishin nisur drejt enklavave serbe Çagllavicë dhe Graçanicë ku ndodhen manastire të njohura. Në duar kishin shufra hekuri, gurë, ca armë zjarri, si dhe batanije të ngjyera në benzinë në maje të shkopinjve. (Kështu i djegin shtëpitë në Kosovë. I shtyjnë nëpër dritare e i ndezin.)

Hokansoni i rreshtoi burrat e vet para katundit, s’kish tjetër. Atyre u dhanë të njëjtin propozim si gjermanëve. "Hapni udhë!". U përgjigjën jo. Pastaj i shtrënguan radhët e bënë ballë. "Ishte si betejë mesjetare", thotë një vëzhgues. Kërbaçët kundër hunjve dhe mburojat kundër vargonjve, shtatëqind kundër dhjetë mijë shqiptarëve që sulmonin në valë. Sa do të bënin ballë?

Ndonjë orë, besonte Hokansoni. Për përforcime s’kish shans, se atë ditë po digjej tërë Kosova. Pas pak, kazerma suedeze ishte bosh. "Të gjithë që mund të ecnin ose qëndronin, kuzhinierët dhe mekanikët që s'kishin mbajtur kërbaç në dorë ndonjëherë". Askush s'i urdhëroi, ata erdhën vetë. U rrahën dy orë, katër, gjashtë... s'kishin ujë, alivanoseshin nga dehidrimi, përmirreshin, u thyheshin duart e këmbët, e plumbat u fishkëllenin mbi kokë. Por u rrahën njëmbëdhjetë orë pa pushim. Gjersa u err, e sulmuesit u lodhën. (VIJON)
--------------------------------

“Dagens Nyheter”, e përditshmja më e madhe suedeze: “MIRËSEVJEN NË UNMIKISTAN!” (7)

Një mision i OKB-së që s’është si një ekspeditë polare

Shkruan: Maciej Zaremba

Tridhjetepesë ushtarë u plagosën. Por Çagllavica nuk u dogj. Dhe manastiri në Graçanicë qëndron ende. Kur Hokansoni pa se do t'ia merrnin krahët, thirri në radio: "Mbrojeni manastirin... përdorni forcë vrastare në rast nevoje". Ndonëse ai e kishte në xhep të njëjtin doracak si gjermanët në Prizren. Por pse veproi ashtu?

Para se ta shpinin në Kosovë, Hokansoni mendonte se Departamenti i Jashtëm do t'ia mësonte historinë e vendit. Kur nuk ndodhi ashtu, ai i bleu librat vetë. Prandaj, e dinte se manastiri në Graçanicë është simbol kulturor serb. Po të prishej ai, tërë Serbia do të ngrihej në këmbë. Përndryshe, thotë Hokansoni, "çdo urdhër e ka një afat të skadimit. Kur mbetesh vetëm duhet të marrësh vendime vetjake".

"Asaj dite, ishte Hokansoni dhe burrat e tij që përbënë dallimin mes të mirës e të keqes", thotë gjenerali Anders Brännström, i cili ishte shef i Hokansonit në Kosovë. "Po ta kish priorituar edhe ai sigurinë e ushtarëve si tjerët, ndërgjegjen e Suedisë do ta kishë brejtur një Srebrenicë e re".

E tregoj këtë kaq gjerësisht meqë në gazetat e atdheut, aksioni i suedezëve gjeti më pak hapësirë se bytha lakuriqe e një idoli të popullarizuar. Ky më duket si ogur i kohës. Hokansonit i duket sall e çuditshme. Por, ndoshta, gjindja në Suedi mendojnë, thotë ai, se "ushtarët e OKB-së duhet sall t'u shpërndajnë kukulla fëmijëve e ta promovojnë barazinë gjinore. Atyre u vjen zor kur ta shohin me armë në dorë".

Kur NATO-ja dhe institutet e pavarura e analizojnë debaklin e 17 marsit, del se veprimi më i përgjegjshëm i një eprori paska qenë mosbindja ndaj urdhrit. Por vetëm suedezët dhe italianët vepruan ashtu.

Atë ditë, ushtarët gjithandej Kosovës e panë që s'i prinin një ushtrie, po diçkaje që dukej si një sanatorium në shëtitje. Çdo grup pacientësh i kishte udhëzimet e veta. Amerikanët s'luftonin dot me civilë. Sllovakët e kishin të ndaluar të përdorin kërbaçë. Gjermanët e kishin të ndaluar ta kapërcejnë rrugën, se aty mbaronte sektori i tyre. Etj. etj.

Këto quhen Caveat, kufizime që çdo shtet i ka kërkuar për të marrë pjesë në mision. Me pasojën që shumica e forcave të K-Forit ishin të papërdorshme në orën e zorit. Vetëm 17, nga 55 njësi, kishin leje të shtypin trazira. Dhe s'kish një gjeneral në tërë Kosovën që ta dinte se çka kishin të ndaluar përndryshe. "Disa ndoshta s'kishin as leje të rrinë jashtë shtëpisë pas orës pesë", përqeshet një epror suedez.

Ndoshta të thotë mendja që një mision i OKB-së është si një ekspeditë polare: Caku i qartë, udhëheqja e vendosur, pajisjet e duhura, specialistët më të shkathët e më të përkushtuar ndaj detyrës. Ke të drejtë ta kërkosh këtë, shkaku i rrogave të larta dhe faktit se 229 vetë konkurrojnë për çdo vend pune këtu. Por misioni i OKB-së në Kosovë ka shumë pak nga tërë këto. Atë s'mund ta krahasosh me ndonjë fenomen të njohur, por ka ca ngjashmëri me qendrën shëndetësore në qytezën [suedeze] Sveg.

Në Sveg, doktorët ndërrohen çdo javë. Në Kosovë, ushtarët i kthejnë sapo të kenë mësuar ta gjejnë rrugën. Gjashtë muaj është afati i rotacionit, njësoj si për policët. Guvernatori ndërrohet për vjet, shumica e funksionarëve po ashtu. Por këtu mbarojnë krahasimet me Svegun. Se kur aty mjeku i radhës bën ordinim të gabuar, atij i del problem me Drejtorinë Kombëtare të Shëndetit. E kur një polic i OKB-së e flak në plehra një kallëzim penal, ai s'ka pse të trembet. OKB-ja s'ka sanksione për shkelje të detyrës zyrtare. Më e keqja që mund të të ndodhë është të mos ta zgjasin kontratën.

Një britanik më tregon se ekziston një kthinë në policinë e OKB-së, e mbushur gjer te pullazi me kallëzime penale të palexuara. Më duket e besueshme, se shumica e krimeve në Kosovë nuk hetohen. Por pse të hetojnë policët, kur s'kanë qejf? Kjo, në fakt, s'është fare pyetje pa lidhje. Si edhe kjo tjetra: Çka bën zoti Bangura në Prishtinë? I mëson kosovarët si t'i drejtojnë hekurudhat, për 8 000 euro në muaj. Hekurudhorët vendorë që u duhen të jetojnë me 150 euro në muaj ndjehen paksa të poshtëruar nga ky sistem, aq më shumë pasi zoti Bangura s'ka lidhje me trenat. Si të ketë. Ai vjen nga Siera Leone, ku pampuri u ndal së fundi më 1975. Ai është ekspert i porteve ujore.

Zoti Bhatakarja nga Bangladeshi, në anën tjetër, nuk është ekspert në asgjë. Ai është roje i parkingjeve, s'ka patentë shoferi, e flet veç bengali. Por, ndoshta, ka paguar mirë në Daka, se tashti është polic i OKB-së. Janë me qindra si ai, individë inkompetentë në policinë e OKB-së, në ekonomi, e në drejtësi. Apo si thua për një ekspert ligjor të plazheve që heton vrasjet. Ata vijnë shpesh nga "non skiing nations", vende pa skiatorë pra, që është zhargon i OKB-së për Afrikën dhe Azinë.

Jo, ardhja e tyre në Kosovë nuk është enigmë. Është fjala për sistemin e OKB-së. "Është e rëndësishme të duket që krejt bota merr përgjegjësi", na njofton një diplomat. Tashti, vërtet, disa nuk vyejnë, "por kuotimi i tyre është çmimi që ne duhet ta paguajmë për legjitimitet".

Cilët ne? Çmimin po e paguan Kosova. Kush beson përnjëmend se një forcë policore nga 44 shtete, prej tyre gjysma vende gjysmëdemokratike, prej tyre gjysma diktatura, prej tyre gjysma që s'i kuptojnë kolegët e vet, prej tyre gjysma që s'janë as policë, do ta rrezikojnë jetën e vet për ta promovuar ligjin e rendin në një vend që s'ka njohur kurrë diçka të tillë?

As që e kanë bërë ndonjëherë. Ata kanë ndenjur duarkryq, ndërsa mafia ka infiltruar madhorit kosovare dhe misionin e OKB-së. Kjo histori na mëson, se OKB-ja ka nevojë për një korpus të vet policor, me inspektorë nga vendet e BE-së, që janë gati të ndërhyjnë me afat të shkurtë – e, të cilin, duhet ta paguajmë ne.

Nëse lexuesi mendon se ky artikull ka të bëjë me probleme të largëta që s'kanë të bëjnë me të, dua ta njoftoj se mafiozët nga Kosova janë krerë të heroinës në qytezën [suedeze] të Kalmarit, e të skllevërve të seksit në Oslo. Ata do ta sponsorojnë Qeverinë në Prishtinë, atë ditë kur të shpallet pavarësia. E pra, ky nuk është faji i Kosovës, po faji ynë, që e kemi lejuar të ndodhë.

Asnjë nga shtatë guvernatorët e Kosovës nuk ka provuar të matet me ligat e gangsterëve kosovarë. Më e fuqishmja prej tyre, me rrënjë nga guerilja e UÇK-së, pothuajse gëzonte imunitet nën OKB-në, që druante se ata ndryshe mund të shkaktonin trazira. Madje edhe t'u bëjë dëm personelit të OKB-së. Nga ky shkak, OKB-ja s'i ka kërkuar kurrë fajtorët e qindra vrasjeve kundër serbëve, romëve (e kolaboratorëve të pandehur) që ndodhën më 1999.
Ky ishte një kompromis shkretërues. Por jo krejt i pakuptueshëm, kur ta kujtosh se si është i ndërtuar misioni i OKB-së. Ballafaqimi i krimit të organizuar kërkon strategji, qëndrueshmëri, guxim dhe sakrificë. E pra, një mision të mirëfilltë, një detyrë të frymëzuar. Por bashkësia ndërkombëtare, me gjithë faktin e emërtimit, s'ka një mision në Kosovë. Ajo ka të shumtën vagabondë të përkohshëm të OKB-së, të paguar skajshmërisht por pa përgjegjësi tjetër pos karrierës vetjake, ku Kosova është sall një episod kalues. E karriera promovohet nëse raporton stabilitet dhe sukses, jo luftime zjarri me mafien e trazira. (Pale më po raportove policë të plagosur të OKB-së.)

Kështu pra, shtatë palë guvernatorë të ndryshëm këtu raportuan stabilitet dhe përparim, duke lënë pas tetë vjetësh një provincë që kalërohet nga mafiet. Këtë tash do ta marrë përsipër BE-ja. Ndërsa kosovarët e rëndomtë, panë e mësuan. Ata në OKB paskan parime fine, por nuk i mbrojnë nëse u kushton. Ja sa të vlefshme na qenkan ato farë parimesh...

Pse dallojnë veprimet suedeze kaq bukur në këtë sfond? Inga-Brit Ahlenius, që shtiret sikur nuk është në Ballkan. Jo, do të kemi standard të njëjtë si në Stokholm, dhe pikë! Ushtaraku i repartit të blinduar Hokanson, që rrihet për serbët sikur të ishin nga katundi [suedez] Slite. Dhe ombudsmani, polak vërtet, por ah sa suedez në besnikërinë e vet pedante ndaj rregullave.
Kampi suedez Camp Victoria, jashtë Prishtinës, është një Suedi në miniaturë. Me kishë, stërvitore, zyrë postare, petulla me reçel dhe sortim të mbeturinave. Përjashta shqiptarët i flakin plehrat në rrugë, por këtu brenda ka kompostim, riqarkullim dhe standarde evropiane për mbrojtje të ambientit. "Mjerisht", na thotë kolonel-lëjtnanti Hokanson (heroi i Çagllavicës), "në tërë Kosovën nuk ka ndonjë post të certifikuar për riqarkullim të gomave". E çka bëni, atëherë? "E po... i kthejmë në Suedi".

Pamja e një kamioni, që kalon mijëra plehërishte të Kosovës për të arritur te stacioni i certifikuar për riqarkullim 2 000 km larg është, aq bizare sa të ndjellë ironi. Por do të abstenoj. Shkaku i Ahleniusit, Hokansonit, e Mikelit nga Gotlandi, ai që në fillim të këtij artikulli gatitej të vdiste në Çagllavicë. Ai është në Kosovë përsëri, në krye të një ekipi kërkues që gjurmon armë e eksplozive. Ndodh që ekipi i tij duhet të bëjë "hyrje të forta". Kjo d. t. th. që ata i mëshojnë një shtëpie në mesnatë, duke u vërsulur nëpër dyert e mbyllura e nëpër dritare. Por nëse dalin gabim, kalojnë në "ç’shkallëzim": "Kërkojmë falje, i varim armët, mbathim çorapëza mbi çizme, e fotografojmë gjithçka që kemi thyer, ashtu që të zotët e shtëpisë të mund të kërkojnë kompensim në Camp Victoria".

"Çorapëza mbi çizme? Mos u tall".

"Nuk tallem. Që të mos u ndotim qilimat. Ja si këto këtu". I nxjerr mbrapsht xhepat e xhokës ushtarake. Jashtë derdhen llamba, busulla, diçka vdekjeprurëse, e, në fund, çorapëza të kaltra nga ato që i mbathin në spitale.

Rreshteri Mikel thotë se ndodh që ata të cilëve u ka thyer dyert më vonë e gostitin me kafe. Për shkak të çorapëzave?

"Po. Sepse është shenj respekti".

"Përdor forcë vrastare" në njërën anë, çorapëza spitali në anën tjetër. Respekt... Them se OKB-ja ka se ç'të mësojë prej këtyre ushtarëve nga Gotlandi. Fol ç'të duash për popujt e çuditshëm të Ballkanit, por ata e kanë një karakter simpatik mesjetar: Përbuzin mbrojtës që s'e marrin veten seriozisht. Si p.sh. UNMIK-un. Por respektojnë kundërshtarë që i mëshojnë vetes pas. Si ky Mikeli, për shembull. (FUND)

(Maciej Zaremba është kontribuues i rregullt në “Dagens Nyheter”. Ai është shpallur dy herë Gazetar i Vitit nga Shoqata e Gazetarëve të Suedisë. Përktheu nga suedishtja: Shqiptar OSEKU)
/27 Jun 2007/F.F.
--------------------------------------------------------------------------------

REAGIME, shkruar nga Mona Agrigoroaiei dhe disa Publicist Shqiptar

Kastriot GJONI

MARRËVESHJA E DËSHTUAR E OHRIT

Në intervistën dhenë gazetës zviceriane “Neue Zuricher Zeitung”, Ministri i Puneve të Jashtme të Maqedonisë Antonio Milloshovski po prezanton “Marrëveshjen e Ohrit” sikur do ishte parajsi në tokë për kombin shqiptar.
Për çfarë arritje flet Milloshovski kurse deri më tani kushtet të cilat janë më vitale për popullin e Iliridës nuk janë marrë parasysh nga asnjë palë, që të jetë ajo nga partitë shqiptare ose mos të flasim për palën Maqedone e cila mendon që do të hyjë në BE. Maqedonia mundet vetëm te shpresojë kot. Sepse ideali i BE nuk është ai që ishte më parë, sot qeveritë demokratike europiane parapelqejnë të rikthehen brenda interesave të popujve të tyre respektivisht sepse populli i akuzon ata të mirren me çeshtjet e huaja kurse popullin e tyre kinse kanë harruar. Turp është për palën shqiptare e cila mendon që do të perfitojë kurse ata harrojnë që aspiratat e popullit shqiptar janë nëe kundërshtim me aspiratat e palës maqedone. Disa bashkëpunëtore shqipfolës si z.Imer Aliu mendojnë që mos duke mos mbrojtur kërkësën legjitime që popullit shqiptar t’i njihet e drejta e popullit të barabartë do të kenë lavdatë nga skena ndërkombëtare por harrojnë që ja kanë borxh atyre qe u angazhuan për lirine e vërtetë. Vendimet e deritanishme që janë marrë me palën maqedone, janë bërë nga një grup njerëzish pa e marrë pëlqimin e vet popullit më herët p.sh. Ligji për ndarjen territoriale, Ligji për gjuhën dhe simbolet kombëtare etj. Kush ka të drejtë të nënshkruaj Ligjin për mospërdorimin e gjuhës shqipe në Kumanovë? Komunë e cila në gjirin e saj mban më se 53 dëshmorë, më dhjet;ra e dhjetra martire, me qindra të keqtrajtuar e me mijëra luftëtarë lirie që Marrëveshja e Ohrit do të integronte por më në fund nuk bëri asgjë perveç t’i përjashtojë ata, t’i diskriminojë, t’i lënë në mëshirën e fatit, kurse disa që nuk kanë pasur as një lidhje me U Ç Kombtare sot përfitojnë, por ata që dje ishin në vijen e pare të frontit dhe u përballën me jetë a vdekje u anashkaluan.

Maqedonisë nuk duhet t’i pranohet hyrja në BE pa zgjidhjen e pronës, pa respektimin e te drejtave dhe te lirive te gjithe qytetarve te Ilirides, pa i paguar demet e luftes, dëmet që ua ka shkaktuar shqiptarëve më se pesë dekada, pa ua kthyer pronën që e nacionalizoi në mënyrë të paligjshme, pa i sistemuar ish-ushtarët e UÇK-së nëpër vende pune, pa i sistemuar në mënyrë ligjore familjet e dëshmorëve dhe invalidët e luftës, etj. Nuk duhet lejuar Maqedoninë të afrohet integrimeve, pa u vetëdijesuar për krimet që ka bërë mbi popullin shqiptar. Duhet patjetër të zgjidhen problemet qe janë bërë ndaj fatit të shqiptarëve që Marrëveshja e Ohrit të konsiderohet se nuk është vetëm një rrenë në udhë:
- Të zgjidhet problemi i nënshtetsisë shqiptare dhe nuk duhet pranuar që shqiptarët të trajtohen siç shkruanin në rubrika si turq, arap, shiftare, albanac etj.
- Të eliminohet diskriminimi në ekonomi, në administratë shtetrore, në sistemin politik dhe në procesin e vendimmarrjes.
- përdorimi i simboleve kombëtare pa kushte sepse çdo gjë që kushtëzohet shkakton konflikt dhe e pengon lirinë,
- të lirohen të burgosurit politikë,
- IRJM të bëhet shtet i dy popujve
- kthimi i të gjithë shqiptarëve që u larguan me dhunë politike dhe ekonomike nga vendlindja pas luftës së dytë botërore, etj.


Pse liderët shqiptare të Iliridës nuk mesojnë nga situata në Kosovë se sa ndërkombtarët i kanë bërë premtime dhe asgjë deri më tani, ashtu edhe populli i Iliridës ka pritur më shumë drejtës, por nuk u pa asnjë rezultat pozitiv për popullin shqiptar?

Ta pyesim Milloshovskin, Imer Aliun edhe nëse këtë dëshironin dëshmorët e kombit, invalidët e luftës, ushtarët e UÇK –së, veprimtarët e UÇK-së për popullin e Iliridës? Kurrë!!! Pikë së pari sepse ata betuan për çlirim dhe ribashkim kombëtar.
Por, duhet marrë parasysh se Marrëveshja e Ohrit nuk i pergjigjet kërkësave të popullit shqiptar, ajo më të drejtë po u konsiderua nga Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH) si një MOSMARREVESHJE, që jo vetëm që nuk do respektohej aspak, por edhe do bëhej pengesë në rrugën për çlirim dhe ribashkim kombëtar.
Atëherë është koha e fundit që të mbledhim forcë dhe të realizojmë kërkesat e ligjshme të popullit shqiptar dhe njëherit të realizojmë edhe amanetin e dëshmorëve të Kombit, duke thyer kornizat kolonizuese të pushtimit sllavo-grek dhe duke u njësuar në një shtet të vetëm kombëtar shqiptar në Ballkan.



Francë, 23 Qershor 2007




Mona Agrigoroaiei

MASHTRIMEVE SLLAVO-GREKE PO IU VJEN FUNDI !

Ministri sllavomaqedonas i Ministrisë së Puneve të Jashtme, Antonio Milloshovski, në gazeten zviceriane "Neuer Zuricher Zeitung", ka deklaruar se: "Maqedonia e ka zgjidhur çështjen e vet shqiptare", ndërsa me marrëveshjen e Ohrit është gjetur modeli i integrimit prej të cilit mund të mësojnë edhe shtet e tjera multinacionale".

Kjo deklaratë cinike e një ministri që vepron në udhëheqjen e sistemit represiv të popullit të kolonizuar shqiptar dëshmon më së miri se çka do të thotë strategji antishqiptare.

Antonio Milloshovski ka shpikur një status fallso të popullatës shqiptare si "minoritet" në kornizat e këtij shteti kolonialist e artificial, duke lëvizur theksin nga karakteri real i tij në një koncept të rrejshëm, ku nen hyjen e multinacionalitetit po
fshihet vetëm sundimi i sllavo-maqedonasve mbi popullin shqiptar nën morsën e tyre shtrydhëse.

Historia ka dëshmuar se nën këtë koncept të kobshëm qëndron vetëm vdekje, represion dhe terrorizëm shtetëror, gje që kurrën e kurres nuk do të pranohet nga popullata shqiptare, në përjashtim të disa kolaboracionistëve që pranojnë pozita politike për t'iu shërbyer sllavo-maqedonaseve, si në të kaluarën ashtu edhe sot.

Marrëveshjen e Ohrit, Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH), që në vitin 2001,
e ka quajtur MOSMARREVESHJE, të destinuar për të dështuar. Dhe, ajo tregon tash ditë për ditë se sa e dështuar ka qene dhe është, si me poshtë vijon:
- "Marrëveshja e Ohrit" përfshirte që njeri nga funksionet e larta të FYROM-it, Presidenti, Kryeministri apo Kryetari i Parlamentit të FYROM-it të ishte shqiptare. Nuk u realizua kjo.
- "Marrëveshja e Ohrit" fliste edhe për
amnestinë e luftëtarëve të UCK-së. Nuk u realizua as kjo.
Perkundrazi, sot burgjet e FYROM-it janë të mbushur me ish luftëtarë të UCK-së, që nuk iu "binden" qe të bëhen besnikë te pushtetit kolonial sllavomaqedonas.

Prandaj, tendenca për t'u quajtur MOSMARREVESHJA E OHRIT si "model për shtetet e tjera multinacionale", tregon mashtrimin e rradhës që po i hidhet në sy komunitetit ndërkombëtar.
Nga momenti kur filloi për t'u implementuar, kjo vetëm çka u konvenoi partive politike sllavo-maqedonase, sa ky akt është vetëm një marrëveshje "koalicioni" midis pushtuesve dhe kolaboracionistëve shqipfoles, prej të cilës këta të fundit kanë përfituar vetëm karriga dhe benificione financiare në pushtetin pa pushtet, kur pushtetin në FYROM, si në të kaluarën edhe tani, e kane patur dhe e kanë pushtuesit e kolonizatorët e mbi 10 mije kilometra katrore të trojeve shqiptare.


Cështja shqiptare është çështje koloniale, akoma e pazgjidhur për shkak të pushtimit dhe kolonizimit të pushtuesve dhe kolonizatorëve serbë, sllavo-maqedonas, grekë dhe malazez. sepse territoret e Kosovës, Luginës së Vardarit (nën IRJM), Luginës së Preshevës (nën Serbi), Malësinë e Madhe (nën Malin e Zi) dhe Camërisë (nën Greqi) u invaduan nëpërmjet forces së armeve nga Serbia dhe Greqia në vitin 1912. Gjithashtu, duhet potencuar se "shteti" FYROM, në karakterin e tij është një "shtet" artificial dhe kolonial, i cili nuk ka ekzistuar para vitit 1947, por që u krijua vetëm e vetëm për të ricopëtuar (për së dyti, pas ricopëtimit të vitit 1913) të trojeve shqiptare të Shqiperisë Natyrale.

Zoti Milloshovski shet kopalla edhe kur dëshiron ta ndajë copa-copa dhe të konsiderojë se gjoja p.sh. "çështja shqiptare nga Kosova" është e ndarë nga "çështja shqiptare e Maqedonisë".

Nuk ekziston "çështje shqiptare të Maqedonisë", "çështje shqiptare të Serbisë", "çështje shqiptare të Malësisë së Madhe", "çështje shqiptare të Greqisë", "çështje shqiptare të Malit të Zi"!
Ekziston një çështje shqiptare, e cila eshte një dhe e pandarë, çlirimi dhe ribashkimi i saj në një shtet të vetëm kombëtar shqiptar në Ballkan është bere domosdoshmëri e kohës, nëse vërtetë dëshirojmë që njëherë e përgjithemonë Ballkanit t'ia heqim epitetin "fuçi baroti", si dhe nëse vërtetë dëshirojmë që në Kontinentin Evropian të kemi paqe, siguri dhe stabilitet të qendrueshem, që sigurohet vetëm me krijimin e shteteve etnike, si: "Shqipëria Etnike", "Bullgaria Etnike", "Greqia Etnike", dhe pse jo edhe "Serbia Etnike".

Rumani, 22 Qershor 2007
Valon Flamuri

UJKU ME LËKURË QENGJI

Gënjeshtrat e sllavo-maqedonasve nuk kanë të ndalur deh çdo ditë e më tepër bëhen publike nëpër mediat e huaja ...


Nga lajmet më të hidhura që i lexojmë në shtypin e ditës hasim shuem edhe me gënjeshtrat më të mëdha të kohës që populli ynë akoma nuk iu thotë NDAL dhe të iu kundërvihet atyre në çdo aspekt.Kështu një prononcim i ministrit të punëve të jashtme të Ish Republikës Jugosllave të Maqedonisë (nën të cilën është edhe Luginën e Vardarit) Antonio Milloshevski ka deklaruar se çështja shqiptare në këtë luginë është zgjedhur dhe si model për këtë sukses mund të mësojnë shtetet multietnike!!!
Për çfarë çështje bën fjalë ministri i nderuar kur dihet mirë se sa shqiptarë gjenden nëpër burgje dhe sa e sa të tjerë janë në ekzil,e ku mbetet MOSmarrëveshja Korrnizë e Ohërit, me të cilën iu vu një kapak i brishtë konfliktit të armatosur më 2001.Në këtë luginë të thatë asgjë nuk është zgjedhur.
Për çfarë çështjesh shqiptare flet ministri i nderuar se janë zgjidhur? Po jane zgjedhur ca
politikanë shqipfolës që nuk çajnë kokën për kombin dhe kulturën e vet kombëtare por shikojnë dhe lëpihen si ata qentë njëri për tjetrin kush me shumë të përfitojë nga çdo pozitë që i ofrohet nga armiku i përbetuar ,ka arritur që të punësojë shqiptarë pa vetëdije kombëtare dhe në atë gjendje ka bërë që të gjitha punët e ndyra që deri dje i kanë bërë vet sllavomaqedonasit me popullatën shqiptare sot i bëjnë këta policë dhe oficerë shqipfolës të pasluftës.
Këto dhe shumë potencime të tjera nga pala sllavomaqedonase janë bërë monotoni ,kur dihet mirë se shqiptarët në këtë Luginë janë popull shtetformues dhe për këtë arsye pasojnë deklarata të tilla se pa ne as në NATO e as në BE nuk do të pranohet kjo e ashtuquajtur "Oazë e Paqes",sepse asnjë shtet fqinjë nuk e konsderon si shtet dhe nuk i pranohet as emri i huazuar i saj.
Sa i përket përkrahjes amerikane në lidhje me pranimin e
kësaj lugine në BE dhe NATO dihet mirë se gjatë ofanzivës së NATO-s kundër regjimit të Millosheviçit,turma të egërsuara nga urrejtja shqiptare dhe më së shumti në këtë rast urrejtja ndaj amerikanëve dhe Aleancës Veri Atlantike,ku përveç fyerjeve nëpër mas media ata filluan të demolojnë dhe të shkatërrojnë çdo gjë që ishte amerikane.Dhe sot bëhen sikur nuk janë ata të njëjtët.Pra këto dhe shumë gjëra të tjera antievropiane dhe antiamerikane kanë qene dhe do të jeneë prezente në kokat e mykura të komunistave lakmitarë të vetos ruse.
Për çfarë shteti vital flet ky ministër??? Po shtet vital që është në favor të interesave sllavëve dhe grekëve që me lehtë të bëjnë largimin e shqiptarëve nga vatrat e tyre shekuloorë.Atë vitalitet le të mbajnë për vete për ne ajo është kanal i migrimit.


Shkup, 22 Qershor 2007

Florim Bajrami



"Modeli" i shtetit sllavomaqedonas është vetëm antishqiptarizmi

Reagim

Ndaj intervistës se z.Milososki dhenë në gazetën zviceriane "Neue Zuricher Zeitung"



Z. Milososki në deklaratën e tij thoshtë, se ne shqiptarët nën Maqedoni i kemi te gjitha të drejtat, kur ne fare mirë e dimë se çfarë të drejtash i gëzojmë ne shqiptaret e Maqedonis në këtë shtet. Z. Milososki është edhe vetë nga Tetova dhe dinë fare mirë se çfarë të drejtash i ka plotesuar qeveria sllavomaqedonase, ata këto të drejta i kane veç në letrat e tyre, kurse në praktikë ato të drejta zbatohen veç me goje.Të gjithë kjo në kuadrin e një shteti kolonialist që nuk ka zgjidhur aspak çështjen shqiptare, sepse përndryshe as shteti i sllavomaqedonëve, as Serbia, as Greqia, as Mali i Zi nuk do të kenë këmbët e tyre brenda Shqipërisë Natyrale

Pra shqiptarët nën Maqedonisë edhe se përbëjmë afër gjysmën e popullatës se ketij Shteti , nuk i gëzojmë aq të drejtat elementare, si psh, të shkollimit, të punësimit… e le me të flasim për të
drejtat tjera..

Pra ne, shqiptarët e Maqedonisë bëjmë luftë për mbijetësë në kuadrin e një shteti kolonialist që nuk ka zgjidhur aspak çështjen shqiptare, sepse përndryshe as shteti i sllavomaqedonëve, as Serbia, as Greqia, as Mali i Zi nuk do të kenë këmbët e tyre brenda Shqipërisë Natyrale dhe ajo do të ishte e lirë dhe e ribashkuar në një shtet të vetëm kombëtar shqiptar.

Gjermani, 22 Qershor 2007
Kristina Rasi :

GËNJESHTRAT E MINISTRIT TË PUNËVE TË JASHTME TË MAQEDONISË NUK DUHET T´I BESOJ ASKUSH!

R E A G I M :

Ndaj deklaratës së ministrit të punëve të jashtme të Maqedonisë, Antonio
Milososki, dhënë gazetës zvicerane, "Neue Zürcher Zeitung", më datën 19
qeshor 2007.

Në një intervistë dhëne një gazete zvicerane "Neue Zürcher Zeitung"të datës
19. qershor 2007, ministri i punëve jashtme te Maqedonisë, z.Antione
Milososki tha: "Ne kemi zgjedhur kërkesat e shqiptarëve"!!!
Duke u paraqitur si një njeri "i ditur" kinse ai e zotroka gjuhën gjermane
mirë, por edhe tepër naiv u tregua kur me një mendjemadhësi të lartë me një
birrë ne dorë, si të
ishte " ndonjë mbret", përrallash nuk e kuptonte i shkreti se ai është veç
"gjenerali i ushtrisë së vdekur".
Z, Milososki, ashtu i fryrë nga mendja e dehur ,ju thoshte gazetarëve
zviceranë:" Gjuani me pyetjet"!!!
I pyetur për kufijtë e "Maqedonisë" e cila rrethohet nga "katër ujqit", në
veri me Serbinë, Kishën e së cilës as e ashtuquajtura "motra e Serbisë" nuk
e njeh, edhe pse ata të njëjtin religjion e kanë dhe po të njëjtat kisha
janë, të cilat kanë lejuar që gjatë luftërave tona çlirimtare të masakrohen
qindra shqiptarë brenda mureve të tyre.
Edhe kisha maqedonase është e njëjtë me kishën serbe.
Në lindje, "Maqedonia" kufizohet me Nënën e saj , Bullgarinë, ngase dihet
historikisht që maqedonasit janë të ardhur, ata e flasin madje edhe gjuhën
bullgare, sepse gjuhë
maqedonase nuk ka.
Bile çka është edhe me keq, ata flasin veç dialektin
e bullgareve, çka na lëne te kuptojmë këta janë edhe me të këqij se
bullgarët.
Në jug, "Maqedonia" kufizohet me Greqinë , me të cilën ata kanë konflikte
për shkak të emrit të ""Maqedonisë", prandaj ky "shtet" qe bile as emri i
tij nuk ekzistonte u krijua si shtet artificial nga klika gjakatare e Titos,
pas luftës së dytë botërore, me qëllim t´i copëtojnë trojet shqiptare, në
tri republika jugosllave,(Serbi, Mali i Zi, Maqedoni) për t´i sunduar më
lehtë.
Në perëndim "Maqedonia" kufizohet me Shqipërinë, nga i cili vend ,Maqedonia
e ka grabitur mbi 50% te territorit të saj, natyror dhe kur mbi 40% e
popullsisë janë shqiptare, dhe jo siç thonë maqedonasit, kinse janë vetëm
"25%".
Milosovski shton: "ne nuk e përkrahim "pavarësinë e Kosovës, por ne e
përkrahim vetëm qëndrimin e bashkësisë ndërkombëtare. Pastaj, vijon:
Shqiptaret e Kosovës duhet të dinë mirë se ata janë një vend i vogël në
Ballkan"!!!
Kjo ide e tij shoviniste jep të kuptohet se:
Kosova "duhet " te frikësohet dhe t´ju nënshtrohet nga vendeve e mëdha!
Harrojeni këtë mor zotëri! Kosova si dhe viset tjera shqiptare, gjatë
shekujve se njohu as frikën as nënshtrimin!
Ai, pastaj shton:, se Kosovës i duhet bashkësia ndërkombëtare, se shtetet e
vogla janë si fëmijët e vegjël. Kështu që kjo dmth, sipas tij Kosova nuk
është e pjekur për t´i marrë përgjegjësitë e saj dhe paska mundësi kush të
dojë të luan me fatet e saj!
Gaboheni rëndë edhe këtu-! Tani kohët janë në favorin tonë historik , ne do
ta bëjmë Shqipërinë, ashtu si e ka falë natyra, deshët apo nuk deshët ju mor
shovinistë të mallkuar!
I pyetur për pjesën perëndimore të "Serbisë" e cila dita ditës po behet
realitet dhe ka gjasa te bashkohet Kosovës.
E njëjta gjë edhe edhe me shqiptaret e Maqedonisë .
Milosovski shton: "Mesiguri se nuk do ndodhë një gjë e tillë, ne i kemi
zgjedhur problemet e shqiptarëve me Marrëveshjen e Ohrit, dhe qe ata i
kanë të gjitha të drejtat, dhe qe nga ky model duhet të marrin shembuj edhe
shtetet e tjera multietinke".
Çfarë shembujsh mund të merren nga "Maqedonia" kur ky "shtet" ende po i
mbanë burgjeve ish-luftëtaret e UÇK-se, dhe nuk ju japë statusin si
luftëtarë të luftës çlirimtare. Por, u ka dhënë një status kinse human!!!
Revolton fakti i hidhur se: udhëheqja e Prishtinës dhe ajo e Tiranës ende pa
u zgjidhë problemi i pushtimit të 250 ha tokë në kufi me Kosovën vrapojnë
dhe takohen me udhëheqësit maqedonas dhe u bëjnë atyre lëvdata, ju përulen
kinse Maqedonia, po e njeh e "para"pavarësinë e Kosovës.
Këto, nuk janë hiq më pak se hedhje hi syve popullit i cili i ka humbur
pronat e veta, kjo është hiq më pak se një mjerim politik....
Këta puthadorë të të huajve, nga frika se fshatarësia heroike e tyre anëve
po ngrihet në kryengritje, po i përdorin të gjitha mjetet e mundshme të
mashtrimit t´i qetësojnë si me opium , me propagandën mashtruese ata ,
kinse ata nuk do t´i humbin pronat e tyre, që janë plot pasuri
pallogaritshme të maleve dhe të fushave tona të begatshme...
Por, këtyre shpirtzinjve së shpejti do t´u dalin të palarat e tyre në shesh;
ato të palarat e kompromiseve - siç po quhen tani në gjuhën e modernizmit
"demokratik" apo shul shqip, do t´u del në shesh,tradhtia!

Zvicër, Më 22 qershor 2007

APEL GJITHKOMBËTAR DREJTUAR RINISË SHQIPTARE


Rinia ka qenë në çdo periudhë historike, pjesa më e vitale të kombit, motori shtytës i luftës sonë të çlirimit dhe ribashkimit kombëtar. Rinia shqiptare ka qenë bartësja e garanti i vazhdimit të veprimtarisë atdhetare, virtyte që i ka marrë nga gjeneratat më vjetra.

Rinia shqiptare ka sakrifikuar shumë. Armiqtë sllavo-grekë, me të gjitha armet e tyre (ushtarake, policore, të inteligjencës) kanë përndjekur, terrorizuar, burgosur e vrarë të rinjtë shqiptarë. Por rinia shqiptare nuk është ndalë e nuk duhet të ndalet kurrën e kurrës, përderisa trojet tona shqiptare nuk do të çlirohen e nuk do të ribashkohen përfundimisht nga pushtuesit terroristë që duan të kolonizojnë trojet tona arbërore përfundimisht.

Armiqtë duan të na fusin në gjumë, të na pasivizojnë, të na mbajnë edhe më tutje në prangat e robërisë. Këtyre armiqve duhet t'u kanë përgjigjemi ashtu siç u kanë përgjigjur djemtë e vashat trime - nga gryka e pushkës apo nga boja e pendës, por gjithmonë duke ngritur zërin e duke mos pranuar përkëdhelje negociuese kolaboracioniste, siç po bëjnë shumë zagarë anëkënd viseve shqiptare.

Le ti rikujtojmë disa gjera të rëndësishme Në momentin kur delegacioni negociator i Kosovës vendosi që të niset për Konferencën e Rambujesë, vendosi që ta nderpres luftën çlirimtare, qëllim i se ciles ( siq thuhet edhe ne betimin e UÇK es ) ishte bashkimi kombëtar. Pra siç po
shihni vellëzër dhe motra, Ekipi Negociator hoqi dorë nga aspiratat tona. Kjo do te thotë që sot asnjë parti politike në tërë kombin Shqiptare nuk meriton të marrë ne dorë pushtetin.

Të dashur vellezer dhe motra, ju rinia Shqiptare, faqe e bardhe, krenaria e Kombit Shqiptar mos harroni ata qe dhanë jetën për ne, që dëshiruan më të miren për ne, kërkoni unitetin kombtar në një fuqi e cila do t'i harrojë qarjet për një kohë dhe t'i a mesyjnë vetëm një qëllimi, Bashkimi Kombëtar. Qeveria, opozita asgjë nuk kanë në dorë, ose vetëm vrapojnë pas interesave të tyre personale. Të ishin ata patriotë te vërtetë që
duan atdheun, kombin nuk do kishin vjedhur parat e popullit për te notuar në luks. "Vetura të zeza, roje të veshura gjithashtu në të zeza, kjo është imazhi i politikanit shqiptar në ditet të sotme"- komentoi RTK-ja njëherë." Nëse politikuajt tonë kujdesen për popullin atëherë le t'i ndalojnë shpënzimet luksoze le t'i ndajnë të hollat me familjet e dëshmorëve që janë ne veshtirësi sociale, me se pakti t'ju mundesojnë të kenë nje kulm mbi kokë. Por, më shumë, kombi shqiptar është ende në gjendje lufte nëse politikajtë tanë kanë harruar, Greku mban në fuqi « Ligjin e Luftes ›› kurse Car Llazarët janë në gatishemri të na pushtojne perseri dhe politkanët po vazhdojnë akoma të notojnë në luks.

Vllezer dhe motra, rini, ne jemi shumicë dhe politikuajtë janë duke na sakrifikuar ardhmërinë tane, edhe në qoftë se ata na futin në burgje siç kolonizatorët e meparshëm, nuk duhet të kemi frikë por të hymë në rezistencë gjithë popullore.
Majft, kurrë nuk do pranojmë që fati ynë të sakrifikohet për interesat e disa shteteve Evropiane për garat për gazin apo tjera pasuri. Ta pyesim vetëvetën se çfarë na mundesuan partitë deri tash? Asgjë. Mos presim as nga bota që do na dhurojnë atë dëshirojmë. Bota luan me fatin tonë sepse na shohin se së jemi të perçarë dhe se si shtyhemi për fotele, atëherë thojnë se nëse iu intersojnë fotelet nuk iu interson për të mirën e popujve të tyre. Edhe vet e patë se si një qeveri e dobët nuk i hajë palla për bashkëkombasit e tyre të maltretuar nëpër televizion.

Disa nga jush kur i jetoni gjithë këto, deklaroni: Cka t'i bejme?C’mundem unë të ndryshoj?

Po vëllezër dhe motra, ne jemi rinia dhe nuk duhet të jemi fatalist, t'i dëgjojme pordhet e tyre që hajnë qokollada në shpinën tanë. Ata u ngopen dhe ne asgjë. Mos harrojmë që ne jemi në krizen më të madhe, dhe siç e dini fuqinë e bënë unitetit e jo çarjet partiake, pra mos hezitoni lerëni qarjet dhe prej tash të bashkuar në një lëvizje popullore gjithkombëtare, se deri më tani Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH) ka arritur më së mirë të na bashkojë për aspiratat dhe për të mirën e kombit shqiptar.

Pra vëllezer, motra atdhetare, bashkombas, nga Shqipëria, Kosova, Kosova Lindore, Ilirida, Mali i zi, Diaspora të jemi të bashkuar mënjëherë për një qëllim, Bashkimi Kombëtar.

Nënshkruajnë:

Kristina Rasi, Zvicer
Kastriot Gjoni, France
Isuf Ahmetaj, Austri
Florim Bajrami, Gjermani
Arbën Jahja, Preshevë
Tahir Veliu, Kanada
Mona Agrigoroaiei, Rumani
Albania Today

Për kontakt: rinia@shqiperiaebashkuar.org



Barazuesja e çlirimtarëve me xhelatët, Karla del Ponte - në përkrahje të politikës së Beogradit

Kryeprokurorja e Tribunalit të Hagës, zonja Karla del Ponte që njihet si barazuese e luftës çlirimtare kombëtare e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës me xhelatin e shtetit terrorist serb është pozicionuar këto ditë në favor të politikës së Beogradit. Deklarata e saj për shtyrje të statusit të Kosovës deri në momentin kur ajo do të kapte të gjithë kriminelët e luftës është pa asnjë pikë logjike normale dhe i takon sistemit fantazmagorik të "zonjeve të rënda" të Evropës Plake që duan Kosovën nën Serbi, duke pasur si "ambasadë" e Beogradit në Prishtinë regjimin neokolonial të UNMIK-ut. Pra, ajo përkrah idenë e forcave ruso-serbe dhe si dhe është bartëse e burokracisë unmikistaneze që dëshiron të mos lëvizet asnjë nga guret e Protektoratit - plutokratit ndërkombëtar dhe lidh kjo me mossukseset dhe punën e pabërë për kapjen e kriminelëve të luftës. Ajo duhet të shkarkohet
nga detyra e kryeprokurorës së Tribunalit të Hagës. E ka transformuar ky Tribunal në një vegël të poshtër politike në favor të Serbisë, ndërkohe që detyra kryesore e saj e ka injoruar, sepse që nga themelimi i Tribunalit të Hagës, akoma nuk u kap as Ratko Mladiçin, as Vuk Drashkoviçin. E këto kriminele bëhen tani monedhë shantazhi në këmbim të prangosjes së fatit të Kosovës (Na jepni Vukun e Ratkon e ne ju garantojmë shtyrjen e statusit!).

Karla Del Ponte, ka një pseudonim të saj e cila quhet, „Karlita Murtajë“ kjo, vërtetë po i shkon përshtati, sepse kjo plakë e pamëshirë është bërë vërtetë si murtajë për popullin shqiptar; duke ia shkelur pa mëshirë të drejtat e tij, duke ia burgosur luftëtarët e lirisë, duke ia barazuar Kosovës,viktimën me kriminelin.
Por, për ne nuk është e panjohur puna e z. Del Ponte. Në Zvicër, puna e saj nuk u cilësua si optimale sidomos nga krahu i majtë, ajo akuzohej shume herë; me punën e saj jo të ndershme është dashur të merret edhe parlamenti i Zvicrës.
Ajo ka bërë shume shkelje të të drejtave dhe lirive të njeriut edhe ne Zvicër.
Kështu që populli zviceran ishte i kënaqur që
Z. Del Ponte nuk është më shefe e drejtësisë së federatës se Zvicrës.
Z. Del Ponte për ato „drejtësi“ qe i ka bërë, e kanë shpërblyer ne vitin 1998 me një “dhuratë” explodim në Falcones in Palermo nga i cili për fatin e saj do t´i shpëtonte atentatit. Ajo,kishte vetë një aktakuzë nga Filipe Torover, për faktin se akuzohej se kishte bërë shkelje të ligjeve gjatë hetimeve të Boris Jelcinit, por ajo aktakuzë u pezullua nga avokati
i federatës së Zvicrës, Valentin Rochschache, sepse ai mendonte se ishte një aktakuzë kundër popullit zviceran.
Pra ishte kjo një pezullim i hapur politik dhe
asgjë tjetër.
Pra z. Del Ponte do jep dorëheqje nga shtatori i vitit 2007 dhe mbesim dhe shpresë se pasardhësi i saj të mos bëjë këso shkeljesh flagrante të të drejtave të njeriut.
Por, popullit të Kosovës si i ra fati i zi, të përballet me këtë plakushe të cilën as populli i vet nuk e ka hiç për qejfi?!!!
Madam del Ponte, neve nuk na intereson fare çfarë shantazhi doni ju të propozoni nga "dashuria" për një "drejtësi" me kokën e thyer nga shteti kolonialist serb! Kapni kriminelët e luftës, mos u merrni me akuza të pista ndaj çlirimtarëve dhe lejoni popullin shqiptar të vendosë vet për fatin e tij. Se ne shqiptarët jemi të sjellshëm me mikun, por të rreptë me armikun dhe ju, deri me tani, keni bërë dy gabime kapitale ndaj kombit shqiptar, dhe këto janë: inkriminimin e UCK-së dhe keni shantazhuar dhe mbani nën cizmë komandantët e luftës, si Fatmir Limajin, i ndryshuar totalisht pas ardhjes prej Hagës në Kosovë.

Prandaj, prisni lidhësja e syve tuaj që po ju bën të verbët, ndryshe historia e kombi shqiptar. s'do t'ju falë.

Nënshkruajnë:

Kastriot Gjoni, Francë
Shqipe Kosova, Zvicer
Mona Agrigoroaiei, Rumani
Tahir Veliu, Kanada
Florim Bajrami, Gjermani
Isuf Ahmetaj, Austri
Arbën Jahja, Preshevë


23 Qershor 2007

Rrugica" e Luftës së Parë Botërore
(Koment mbi debatin "Loja e Pritjes për Kosovën", e hapur në gazetën britanike "The Economist")

Mona Agrigoroaiei

"Drejtësia pa fuqi është e gjorë, fuqia pa drejtësi është tiranike"

(Blaise Pascal)

Kryeministri Agim Ceku, ashtu në gazetën "Zëri Evropian", edhe në tërë "vendimmarrjen" e tij dëshmon së është shumë demagog. Ai ka deklaruar çdo muaj se Kosova do të bëhet e pavarur muajin e ardhshëm, por ai nuk është në gjendjen të bëjë diçka për të arritur pavarësinë e Kosovës nga Serbia. Ai është servil i rretheve antishqiptare brenda komunitetit ndërkombëtar dhe përpiqet të mashtrojë popullin e vet se "pavarësia është një gjë e sigurt". Nga momenti që politika ndërkombëtare ka mbështetur planin Ahtisaari, edhe një miratim të mundshëm të një rezolute në Këshillin e Sigurimit të OKB-së nuk mund të sigurojë në këtë moment se Kosova do të bëhet e pavarur. Sepse kushti i parë për një territor të quhet si i pavarur është të ketë mundësinë të vendosë vetë mbi fatin e tij. "Pavarësia e mbikëqyrur" po e mohon këtë, duke ndryshuar Protektoratin e UNMIK-ut me një Protektorat tjeter tiranik të BE-së, duke specifikuar rreptësisht mohimin e vetëvendosjes për popullin e Kosovës.

Ndërkohë që politikanët shqiptarë janë duke përqafuar sërish "me dashuri" pushtetin serb në negociata të reja, se mund akoma të bëhen "kompromise të dhimbshme" (Fatmir Sejdiu) Serbisë në dëm të popullit shqiptar dhe lirisë së tij. Serbia, e mbështetur nga Rusia po luan një lojë të "shahut mat". Plani i Ahtisaarit i konvenon Serbisë, sepse arrinë në krijimin e një entiteti serb brenda Kosovës dhe në mundësinë e sundimit të minoritetit serb mbi komunitetet tjera, duke përfshirë edhe mbi shumicën 90 % shqiptare. Kjo nuk është e mjaftueshme. Beogradi dëshiron kolonizimin e tërësishëm të Kosovës, një hap të domosdoshëm për strategjinë pansllaviste, në përputhje me planin e vjetër "Naçertanije" (1844) të Ilija Garashninit. Ky plan ka nisur idenë e shtetit të Serbisë së Madhe në Ballkan, përmes asgjësimit të së drejtës së kombit shqiptar për të pasur një shtet të vetin, dhe përmes asimilimit të popullatës shqiptare në trojet e pushturara. Kosova, si territore të tjera nën sundimin sllav dhe grek, ka qenë viktimën e agresionit serb në Luftën e Parë Ballkanike, si dhe të balancës së forcave midis Fuqive të Mëdha kundërshtare në Konferencën e Ambasadorëve të Londrës (1913), që ia ka imponuar zgjedhën koloniale të Serbisë popullatës shqiptare nga Kosova historike.

Sot, prej "strofujve" dhe "bërllogjeve" të pista të Evropës së Vjetër, çështja e Kosovës është parë në të njëjtat terma si më 1913, me dëshirën e vazhdimit të ferrit të shtypjes së mbi më shumë se një gjysmë të kombit shqiptar në kornizat e çoroditura të zinxhirëve shtrëngues të një kompromisi të imagjinuar sipas obsesionit të rendit" dhe "qëndrueshmërisë" absolute. Ky autizëm i Evropës i pasqyruar gjithashtu në "skenën më lartë" të Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara - rruga e "Luftës së Parë Botërore" , u demaskua nga Woodrow Willsoni si e papërshtatshme me dëshirat reale për arritjen e paqes dhe stabilitetit real në kontinent. Ai ka deklaruar: "strofuj të hapur, ku të arrihet haptazi" dhe jo politikë të interesave dhe të lojërave të këqija midis Fuqive të Mëdha që bënë të mundshme një zjarr aq të madh të luftës në Evropë dhe mbajti deri më tani Ballkanin si "fuqi baruti" të Evropës. Një karakter politik psikopatologjik (më keq sa atë të shteteve kolonialiste të Ballkanit) që përmban në vete një manifestim të jashtëm të një regjimi skizofrenik të rregullimit të situatës politike në Ballkan, në bazë të planifikimit utopik të marrëdhënieve midis xhelatëve sllavo-greke dhe viktimës shqiptare. Komuniteti ndërkombëtar e di shumë mirë se arbitraritetet e saj i kanë sjellë vetëm barut, gjak, vdekje dhe vuajtje Ballkanit në përgjithësi dhe kombit shqiptar në veçanti, prej Konferencës së Berlinit e deri në ditët tona. Ai di shumë mirë t'i radhisë "gabimet" e qëllimshme të vjetra e të reja të ekuilibrit të forcave tekniçiste evropiane, që po i mbulojnë plagët akoma të hapura të çështjes shqiptare me "qëllimin persian" të kalbur të të "drejtave" për një "Kosovë të pavarur" me kokën nën Serbi, këmbët në Bruksel dhe me duart të prangosura, me vazhdimin e kolonizimit të trojeve të tjera shqiptare nga shtetet sllave në Ballkan.

"Loja e pritjes për Kosovën" është përpjekja stërmunduese e komunitetit ndërkombëtar për t'u larguar nga kjo barrë e rëndë ndaj së cilës nuk mund të bëjë ballë me mjete aktuale të "së drejtës së kompromisit" që e dërrmon dhe e mërzit duke u ngujuar në skenarin stereotipit monoton të fshehjes së realitetit dhe shpikjes së fantazive, që synojnë të groposin përgjithmonë çështjen shqiptare.

Ju, zyrtarë të komunitetit ndërkombëtar, përse mbyllni sytë dhe asistoni pasivisht që mbi 150 vite si bashkëfajtorë të heshtur në këtë gjenocid, në dëbimet, masakrat e vazhdueshme ndaj popullit shqiptar të pushtuar dhe të kolonizuar të Toplicës, Sanxhakut, Çamërisë, Kosovës së ngushtë, Luginës së Preshevës, Luginës së Vardarit?!
Në emër të cilit përcaktim juridik?
Në emër të cilës së drejte?
Mos harroni një gjë: drejtësia përfshin paqen, sepse paqja nënkupton rregullimin e marrëdhënieve ndërshtetërore në mungesë të luftërave agresive dhe pushtuese, të ndryshme nga luftërat çlirimtare dhe antikoloniale.
Dhe se "drejtësia pa fuqi është e gjorë, fuqia pa drejtësi është tiranike" (Blaise Pascal)
Pra, pyetja nuk është nëse Kosova bëhet e pavarur. Është nëse bëhet e lirë dhe e dekolonizuar, si pjesë e çështjes koloniale globale shqiptare; ribashkimi i të gjitha trojeve shqiptare në një shtet të vetëm kombëtar shqiptar.

Rumani, 16 Qershor 2007


Kristina Rasi: KOSOVA DUHET TË VENDOS VET PËR FATIN E SAJ!


Sipas shumë konventave ndërkombëtare thuhet: çdo popull ka drejt të vendos vet për fatin e tij. Shtrohet pyetja, pse kjo e drejtë po ju mohohet popujve të robëruar, e në veçanti popullit shqiptar?! Dihet mirëfilli nga të gjithë se kjo e drejtë është miratuar nga vetë KS e cila në këtë kuadër të saj i garanton edhe të drejtat e lirive të njeriut. Prandaj, konstatoj me vendosmëri dhe kërkoj që KS duhet t´i zbatoj ato ligje që vetë i ka miratuar! Nuk ka askund në botë gjysmë-shtet, nuk ka askund në botë gjysmë-pavarësi, nuk ka askund në botë, gjysmë sovranitet; pra, ose ka shtet të pavarur ose nuk ka shtet fare.
Kjo gjysmë-pavarësie e rrejshme nuk i përshtatet askujt që ka për synim paqen dhe lirinë e popujve në rajonin tonë! Kjo, në radhë të parë nuk i përshtatet popullit shqiptar, në radhë të dytë shteteve të Ballkanit ( e në veçanti vendeve fqinje me Kosovën), kjo nuk i përshtatet as shteteve të Evropës.....Dhe, krejt në fund, kjo nuk i përshtat bile as vetë Serbisë- them kështu sepse: kjo "zgjidhje" e përkohshme, sa për të kaluar rrezikun, vetëm e shton atë më tutje-krijohet iluzioni se i ke shërbyer paqes-kur në fakt i ke shërbyer luftës!Kjo, "zgjidhje" nuk ia garanton as Serbisë stabilitetin!..
Kjo, mund të nxisë vetëm pakënaqësi të reja dhe mundtë sjell trazira te paevitueshme në Kosovë dhe më tej në rajonin tonë që tani mezi po mbahet nga një paqe tepër e brishtë.Pradaj, ju qendra të vendosjes u bëjë ftesë: lëreni popujt e robëruar edhe ata që janë me të vegjël se të tjerët, të vendosin vet për fatet e tyre!Kam bindjen e pathyeshme se çdo qëndrim që vjen apriori nga lart për t´i dhuruar „liri" popullit të Kosovës, e jo dhe nga pëlqimi i tij, nukështë liri, kjo është dhe një shkelje tepër e rëndë e të drejtave njerëzore dhe kombëtare!
Është tejet absurde të veprohet me "ligjet e xhunglës" pra, të padrejtësive tani në shekullin e ri, në këtë shekull të modernizmit! Ndërsa, sa i përket z. Agim Çeku, i cili ashtu kuturu po del me lloj-lloj deklaratash si: "ja, pavarësia na erdhi në muajin maj, pastaj jo në muajin maj por në muajin qershor, kur as në qershor nuk erdhi pavarësia, doli e tha –jo nuk kam thënë kështu, por kam thënë ashtu etj, etj.Deklaratat e tilla janë hiq më pak se papërgjegjësi politike, për më keq janë tepër të rrezikshme dhe jo serioze!
Prandaj, z. Çeku; kujdes me deklarata të tilla! Ne, e dimë fort mirë se ai "kryeministër" aminesh, po informohet nga mediat e informimit si çdo qytetar i thjeshtë. Të gjitha intervistat që i jep ai dhe „politikanët" e Kosovës, në mesditë të gjitha i kemi dëgjuar që në mëngjes nga mjetet e informimit.
Këtyre, që politikanë u thënçin nuk janë asgjë tjetër veçse vasalë dhe altoparlantë të të huajve,_”shul shqip”: përcjellës të mjerë të politikës kundër-shqiptare ndërkombëtare!
Fatkeqësia e popujve të rajonit tonë qëndroi dje dhe po qëndron sot, si shpatë e Domekleut mbi kokë ; sepse bashkësia ndërkombëtare e ledhatonte dhe po ledhaton më tutje kaq shumë Serbinë!Pastaj, habitem shumë për faktin e hidhur: pse çka thotë Rusia, vendos, G-8-ta dhe pastaj KS?!!!Këto janë lojëra të rrezikshme politike, kur ndërkombëtarët po mendojnë se për ta qetësuar rajonin duhet dhënë "pjesën e luanit" më të fortëve, pra Serbisë dhe ashtu po i zgjerohet pozita strategjike për dominim në Ballkan edhe Rusisë.Jam e bindur se duke bërë sot këtë gabim historik, bashkësia ndërkombëtare po hapë vatra të reja krizash , të ngjashme me ato në lindje, konkretisht në Palestinë.Konsideroj, që popullit të Kosovës i duhet një pavarësi e plotë pa kurrfarë mbikëqyrje, pa kurrfarë kushtesh, pavarësi të tillë që fituan kohëve të fundit dhe ish-republikat jugosllave.Përse, kjo e drejtë po i mohohet vetëm kombit kombit tim?!O drejtësi ku je?!

PREJ KUJT DHE ÇKA PO MBRON KFOR-i NË KOSOVË?

Në vitin 1999,NATO-ja ka ndërhyrë në një fushatë ajrore pa precedent pas Luftës së Dytë Botërore në Evropë, për të ndalur regjimin kriminal të Sllobodan Millosheviçit të ushtrojë gjenocid mbi popullin shqiptar të Kosovës.

Kjo ka duruar deri në momentin e nënshkrimit të Marrëveshjes së Kumanovës. Në Kosovë ka ardhur, së bashku me misionin civil të OKB-së edhe një mision të NATO-s : KFOR-i.

Që atëherë, dalë ngadalë u pa se KFOR-i nuk ka ardhur në Kosovë për të mbrojtur popullatën shqiptare, por për të mbrojtur sovranitetin e Serbisë në Kosovë dhe planet e saj për ndarje të kësaj trevë shqiptare.
Ka shumë argumente për këtë konstatim.
Ndërkohë që KFOR-i ka mbrojtur enklavat serbe kudo anembanë Kosovës“nga shqiptarët”, UNMIK-u ka zgjeruar këto enklava, duke nxitur në krijimin e enklavave të reja dhe të “komunave me shumicë serbe” dhe u ka lejuar të lidhen mes veti dhe me Beogradin në një entitet serb tipin e Republikës Srbska. UNMIK-u ka krijuar edhe zonat e veçanta rreth manastireve gjoja serbe dhe KFOR-i i mbron.
Shtojmë këtu edhe këtë:
KFOR-i, rregullisht i ka kontrolluar shqiptarët, bile ka kontrolluar edhe familjen embelmatike të Kosovës,familjen Jashari dhe MEMORIALI I FAMILJES JASHARI, për te gjetur arme, ku me c'rast ka cënuar dinjitetin kombëtar shqiptar, sepse MEMORIALI dhe gjithë PREKAZI. Për shqiptarët ka qene, është dhe do të jetë vend i shenjtë. Ndërsa, pse KFOR-i kurrë nuk i ka kontrolluar serbët nëpër enklavat e tyre, kur dihet fare mire që ata janë te armatosur me armët më të sofistikuara, qe në emër të ndihmave humanitare, gjatë 17 e 18 marsit 2004, ua ka sjellur Beogradi. KFOR-i gjendet në masë të madhe rreth kufirin me Shqipërinë.
Pse qenka dashur KFOR-i të “mbronte” Kosovën nga Shqipëria kur kurrë s’ka qenë në luftë me Kosovën?! Mos vallë do ta “mbronte” nga e drejta natyrale për ribashkim të Kosovës me Shqipërinë? Dhe kjo del me absurde, se KFOR-i nuk mbron fare kufirin me Serbinë, as me Malin e Zi, as me IRJM-në… Pra, vetëm Shqipëria qenka rrezik për Kosovën “multietnike”. Sepse po synohet krijimin e një “identiteti kosovar” i ndryshëm nga ai shqiptar. KFOR-i pyet qytetarët shqiptarë se a ndihen të sigurt dhe sa keni besim në KFOR-in e kjo bie në kundërshtim me vet pyetjen që bëjnë ata qytetarëve sepse në fshatin Karaçevë komuna e Dardanës xhandarmeria serbe ka hyrë 2.5 kilometra brenda kufirit të Kosovës dhe KFOR-i nuk ka reaguar fare vetëm se janë tërhequr duke mos i penguar xhandarmerinë serbe po dhe në ketë fshat çdo natë qytetarët bëjnë roje për arsye se xhandarmeria gjuan pa nevojë nëpër oborret e fshatarëve duke provokuar fshatarët e ata në këtë mënyrë nuk janë të sigurt as edhe 1 %. Pastaj, edhe në rastin e hyrjes së paraushtarakëve serbë në fshatin Stublinë KFOR-i nuk ka reaguar, ata u lejuan t´i maltretojnë fshatarët dhe pastaj ndërkombëtarët erdhën vetëm për t’ua mbyllur gojën fshatarëve.
Në harkun kohor 2000 – 2007, veriu i Kosovës nuk ka qenë administruar fare nga UNMIK-u, KFOR-i dhe shërbëtorët e tyre shqipfolës por nga autoritetet e Serbisë. Rasti i ndarjes së Mitrovicës është shumë flagrant. Ajo u nda me lejen e autoriteteve ndërkombëtare. Po aty, më 11 shkurt 2002, serbët dëbuan 11 mijë shqiptarë nga Mitrovica e Veriut dhe vranë 11 shqiptar në sy të KFOR-it francez. Gjithashtu, duhet theksuar se KFOR-i ka toleruar krijimin e organizmave paralele serbe, nuk ka ndërhyrë kurrë në asgjësimin e bandave kriminale, të paraushtarakëve që më pas kanë formuar një të ashtuquajtur Ushtri Serbe e Çlirimit të Kosovës, ka pranuar inkuadrimin e shumë kriminalëve serbë në stacionet policore në veri. Pra, ka toleruar aktivitetin antishqiptar të grupacioneve serbe, të dirigjuara dhe të financuara nga Beogradi dhe i ka lejuar të zhvillojnë të paprekshëm aktivitetin e tyre. KFOR-i u zotua se do të ndalojë hyrjen e Gardës së Car Llazarit në Kosovë (që shumë mirë ishte e cilësuar prej medias kroate e boshnjake si “milici kishtare serbomadhe”) dhe bënte “demonstrime vendosmërie” se do të ndalonte “çdo aktivitet paraushtarak” të carllazarëve. Në kundërshtim të dukshëm me këtë, ata nuk kanë ndërhyrë më datën e 27 qershorit 2007 për të ndaluar parakalimin e 70 pjesëtarëve të kësaj organizate terroriste në Mitrovicën Veriore me simbolet e tyre çetnike. D.m.th. këtë “mënjanim” na jep të drejtën të konsiderojmë se është e udhës të besohet se janë duke u bërë pazare me veriun e Kosovës, aq më shumë se politikanë shqipfolës si Bajram Rexhepi kanë deklaruar në mediat serbe (B92) se Kosova do të jetë e pavarur, mirëpo veriu i Kosovës do të ketë autonomi. “Trepça punon, Beogradi ndërtohet”… Rexhepi pranon. Testohet kështu terreni për vazhdimi i bisedimeve me Beogradi nga “Grupi i Hunjtetit”,në një mënyrë që do të kënaqet edhe Serbia, edhe politikanët shqipfolës.
Disa mund të reagojnë e të thonë: nuk duhet të dalim jashtë frymës të bashkësisë ndërkombëtare, duhet të mos e kundërshtohemi se do të pësojmë keq. Ata jo vetëm se mbivlerësojnë faktorin ndërkombëtar, por tregohen servilë atij dhe injorojnë vullnetin e popullit shqiptar. Ata harrojnë se fuqia nuk gjendet jashtë, duke shpresuar të bjerë molla e lirisë në gojën “e uriturve” siç mashtrojnë “institucionet vendore” të Kosovës qytetarët shqiptarë. Fuqia gjendet brenda, është një fuqi vitale që është manifestuar në tërë gjallërinë e saj në kohën e luftërave çlirimtare. Mekanizmat ndërkombëtare nuk mund dhe nuk duan të mbrojnë popullin shqiptar. Duan edhe ta marrin mundësitë për mbrojtje nga armiqtë e jashtëm (shtetet koloniale). Ata,çmilitarizuan Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, çmilitarizuan Ushtrinë Çlirimtare të Preshevës, Medvegjes, Bujanocit, çmilitarizuan Ushtrinë Çlirimtare Kombëtare, ia shuanin armët madje ushtrisë shqiptare të Republikës së Shqipërisë. Krijuan Trupat Mbrojtëse të Kosovës dhe duan edhe atë ta shuajnë e të krijojnë një “ushtri dordolece” – Forcat të Sigurisë së Kosovës. Gjithçka në bazë të “partneritetit” me Serbinë, Malin e Zi, Maqedoninë dhe Greqinë! Katër ujqër në një dele, ajo është pre e sigurt.
Prandaj, shqiptarët, duhet të mobilizohen fuqitë e brendshme e kombit, të bashkohen të gjithë potencialet, ashtu që t’i dalim zot situatës, duke arritur qëllimin e çlirimit dhe ribashkimin kombëtar shqiptar.

Nënshkruajnë:

Kristina Rasi, Zvicer
Kastriot Gjoni, France
Isuf Ahmetaj, Austri
Florim Bajrami, Gjermani
Arbën Jahja, Preshevë
Tahir Veliu, Kanada
Valon Flamuri, Shkup
Mona Agrigoroaiei, Rumani

29 Qershor 2007

ZGJIDHJA E STATUSIT” ËSHTË PROCES I RIINTEGRIMIT TË SERBISË NË KOSOVË

Kastriot GJONI

Në gazetën “Interational Herald Tribune” diplomatë ndërkombëtarë të Grupit Ndërkombëtar të Krizave (ICG) kanë botuar një artikull i titulluar “Kosova duhet të bëhet e pavarur”. Ata predikuan pra që fundi i procesit për “zgjidhjen e statusit të Kosovës” të jetë pavarësia.
Ne e quajmë këtë proces një prapakthim në të kalurën e historisë së hidhur të popullit shqiptar të Kosovës, sepse të tjerët do të na imponojnë diçka që nuk dëshirojmë. Mos të gënjejnë mediat, mos t’i mbyllin sytë popullit shqiptar të Kosovës sepse askush, as një shqiptar që nuk është kolaboracionist nuk do të pranonte që Kosova te ndahet siq e degjuam edhe nga goja e disa shqipfolësve vetëm për të pasur disa lavdata nga bashkësia ndërkombëtare.
Ky proces është një mënyrë për të na bërë të sunduar sërish në kolonizimin e drejtëpërdrejtë të Serbisë, sepse pakoja Ahtisaari ka levërdi vetëm për serbët dhe Beogradin dhe aspak për shqiptarët. Aty flitet për “decentralizime”, për “manastirat serbe”, për “komuna me shumicë serbe”, për të drejtat e privilegjet mbi komunitetet e tjera dhe mbi shqiptarët, për detyrimin e shqiptarëve të bashkëpunojnë në anën ekonomike me Beogradin dhe t’i paguajë borxh për “procesin e pajtimit” (?!), flet për “multietnicitet” dhe “simbole multietnike” etj.
Për çfarë trashegemi po flet Bashkesia ndërkombtare? Për çfarë manastira, që siç thotë Bashkësia ndërkombëtare, i kanë takuar ardhacakëve të shekullit IX? Asgjë nuk u takon atyre, as kurrë nuk do t’u takojë. Atyre u takojnë synimet për kolonizim dhe për ekspansion,u takon gjenocidi, masakrat, krimet, shkatërrimet. Ato manastira u takojnë përgjithmonë Kosovës shqiptare.
Asnjë fe nuk ka të drejtë të veprojë operativisht për qëllime politike. Vetëm në koherat e lashta është ndodhur ashtu, sikur në Britaninë e Madhe kur kisha kishte të drejtë të ketë toket e tyre, por nuk qëndrojë ashtu shumë kohe sepse para t’i takoj kishës, trevat i takojnë një Kombi.
Shpejtë do të vijë edhe koha kur të gjithë ata që pranuan krijimin e enkavave do të bëhet pishman sepse në ato enklava këmba e shqiptarit nuk do shkel më nëse pranojmë enklavat. Pra bashkatdhetarë nëse nuk pranoni kete, dilni në rrugë dhe me zë të lart thuani atyre të poshtërve që nuk pranojmë enklavat. Mos pranoni që përsëri të vendosin të tjerët sepse siç po shifeni kjo vetëm do të na shkatërrojë Bashkësia ndërkombëtare e ka të lehtë të bëjë eksperimente mbi ne. Po shtrohet pyetja, pse në shtetet Demokratike siç është Franca, Gjermania e tjera nuk kan tri gjuhe zyrtare, pse? E pse na imponon neve kjo?!
Për çfarë Demokraci po flasin. Ne shume shtete siç i quajmë Demokratike, partitë ekstreme, raciste kanë popullarizim të lartë? Pse ne nuk kemi kësisoj lloj gjendje? Për shumë gjera siç ato që i përmendim kombi shqiptar është shëmbull për shumë shtete demokratike Europiane.

Ne pyesim vetvetën, përse Kosovën po i impohohen shumë kushte kurse Republikave të tjera të ish Jugosllavise nuk iu kanë imponuar këto që kërkojnë nga ne? Përse përsëri duhet te na diskriminojne? Pse Serbise nuk i inponohet t’i lirojë ish ushtarët e UÇPMB se? Pse nuk i imponohet Serbisë që t’i sigurojë të njëjtat drejta siç dëshirojnë që serbët e Kosovës t’i kenë? Përse enklavat do të kishin të drejtë të kenë lidhje me Serbinë, e Kosovës Lindore t’i imponohet izolimi?

Cfarë kuptimi ka fjalia “Sovranitet” nëse pakoja e Ahtisarit nuk i lejonë Kosovës të ketë ushtri? Pra kjo do të thotë që Pakoja e Ahtisaarit nuk ia lejon Kosovës ushtrinë për shkak se pakoja e Ahtisarit nuk e njeh Kosovën si vend i pavarur dhe sovran, një shembull kur Serbia ka 70.000 ushtarë të rregullt dhe 30.000 rezervista, Maqedonia 12.860; Republika Serbe e Bosnjes 12.000; Mali i Zi 6.500, kurse siç e parasheh pakoja e Ahtisarit FSK-ja do ketë 2500 pjesëtare, prej të cilave 700 do të jenë oficerë.

Më tej edhe 90% të popullsisë së Kosovës është e barazuar me 10% të pakicave. Atij i imponohet të mos ketë e drejtë për vetëvendosje. A shifni demokraci në këtë rast apo jemi ne të vërbër?

Fakti se ju po rradhisni në favor të kësaj fare “pavarësie” tiranike na jep të drejtën të ju vlerësojmë si agjentë të ndikimit të Serbisë kundër procesit të ribashkimit kombëtar shqiptar. Por keni llogaritë të gabuar, sepse përpara se Kosova do të bëhet e pavarur, ajo do të ribashkohet me Shqipërinë, ashtu si të gjithë trevat e tjera shqiptare akoma të pushtuara dhe të kolonizuara.

Francë, 27 Qershor 2007

LOJA E MACËS ME MIUN
~Reagim ~

Ndaj shkrimit “Kosova duhet të bëhet e pavarur”, të botuar në gazetën amerikane “International Herald Tribune”

Valon Flamuri

A duhet Kosova të jetë e pavarur? Po apo jo?
Në pamjen e parë kjo të ashtuquajturën pyetje është më shumë një emër të një loje të re kompjuterike, nëse është për të gjetur një udhë apo një strategji për të zgjidhur ashtu problemet të këtij lloji në këtë mënyrë do të tingëllonte tepër qesharak!!! Edhe nëse koha vrapon shumë shpejt dhe dike përpiqet të lëvizë historinë mbrapa duke thenë se rajoni i Kosovës është sërish në titujt kryesore të lajmeve. Cfarë do të thotë e tërë kjo? A është një lloj loje apo filmi që u freskua apo u përditësua gjatë këtyre 8 viteve? Jo, zonja e zotërinj. Kjo është një realitet që nuk mund ta shmangim duke qenë dakord me të. Pikë se pari sepse kjo trevë është e banuar 90 % nga shqiptarët dhe ashtu si nuk mund të pranohet që një popullatë me përmasa aq e gjera mund të jetë skllave të një shteti tjetër që ka një komb dhe kulturë tjetër. Pse ky vend dhe popullata e tij do të duhej të ishte viktima e një shteti egoist siç është Serbia, të cilave qëllime janë për të bërë një Serbi të Madhe dhe të arrijë qëllimin e saj për të depërtuar në bregdet? Në lidhje me këtë janë bisedime dhe konferenca lidhur me këtë situatë kaotike të bërë nga shtetet e Evropës perëndimore dhe politikanët e saj. Disa do mund të pyetnin PSE SHTETET PERËNDIMORE?!?
Këtu vjen përgjigja të kësaj pyetje të çuditshme që tingëllon si helmi në veshet të aristokratëve dhe të birokratëve. Në fund të vitit 1913, shtriga e vjetër Evopa ka lënë mënjanë kombet e varfëra dhe të vogla dhe shtetet e tyre. Ajo ishte e verbër dhe e shurdhër para të drejtave e tyre dhe ajo veç u kënaq të ndajë kombin shqiptar midis 5 shteteve. Kjo ishte udha e ferrit për kombin shqiptar që përpiqet të luftojë për çlirimin e tij dhe për të mbijetuar brenda kufive të tij natyrale. Por ky nuk është fundi i kësaj përleshje për mbijetesë dhe për shpëtimin e tokës prej armiqtë të uritura përreth kombit shqiptar. Kurse pas luftës së fundit në Kosovë gjithçka doli qartë dhe ne mund të shohim me sytë të hapur se gjithçka është bërë ashtu siç kanë planifikuar shtetet evropiane në vitin 1913 para ndarjes së pjesave të tëra të Shqipërisë. Ashtu që biseda nëse ne do shkojmë përpara apo sa shumë do të durojë për të marrë një vendim lidhur me statusin final të Kosovës është tani pjesë të atyre planeve satanike të vjetra, ashtu që nuk ka nevoje të presim dikë për të na thenë ku janë kufijtë tona dhe cilat janë të drejta tona sepse çdo komb ka të drejtën për të jetuar dhe për të zhvilluar shtetin e tij, dhe askush nuk është i detyruar të pranojë dënimin e mallkimit e urdhërave nga lartë e ka të drejtën luftojë për të vetëvendosur dhe për t’i luftuar kolonizimit dhe shtypjes së huaj. Ashtu që nëse shohim këtë vend i vogël ne mund të themi se rreth Kosovës, emri i lojes kompjuterike është emëruar MACAT KËNDOJNË DHE MINJTË VALLËZOJNË!
Dikush thotë nëse Kosova do të duhej të ishte e pavarur, dikë tjetër kundërshtohet pavarësisë dhe dëshiron kohë për më shumë bisedime (kjo do të thotë se loja duhet të vazhdojë deri kur maca arrin qëllimin e saj dhe kap miun, pra deri kur do të arrihet në një fund të gëzueshëm në favorin e macës) dhe dikush mendon shumë çuditshëm se ne shkojmë përpara (e kjo i jep shpresë miut se mund të tregojë tre dëshirat e tij të fundit para vdekjes). Përafërsisht 8 vite kanë ikur dhe të ashtuquajturat ish ministra të jashtëm dhe të brendshëm vendosin një proces ndërkombëtar për të vendosur kush do qeverisë Kosovën?!?! Pse këta kanë për të menduar aq shumë për të marrë një vendim të tillë?!?! Po, është e vështirë sepse shtetet evropiane akoma nuk janë të kënaqur me mbetjen e planeve të tyre satanike, se nuk duan që Shqipëria të qeverisë Kosovën ashtu siç do ishte normalisht dhe mundesisht të gjejnë një mënyrë në të cilën serbët të qeverisin Kosovën dhe pastaj edhe shtetin e cunguar shqiptar dhe shqiptarët të pranojnë kjo me qetësi dhe pa asnjë “trazirë” që do të çorodiste ekuilibrin, paqen, “mirëbesimin” dhe “multietnicitetin” e Ballkanit Perëndimor !! Ashtu që nga ana perëndimore, në vështrimin e kësaj dëshire nuk është e nevojshme të arrihet në një pavarësi, por vetëm në një autonomi siç ishte para vitit 1981, që shqiptarët të vrahen dhe të detyrohen të emigrojnë, kurse ata të mbetur të pranojnë të heqin dorë nga identitetin e tyre shqiptar dhe të bëhen “kosovarë”. Udha e planit satanik i Evropës e Vjetër është e vazhduar nga të gjitha përcaktimet e “pakos Ahtisaari” që siç po vërejnë edhe nënshkruesit e këtij artikull “kanë levërdi” vetëm për macat e Beogradit, prandaj është i pranueshëm për to. Pra, pyetja: “a duhet të jetë Kosova e pavarur apo jo?” nënkupton lëkundjen e Fuqive të Mëdha midis një autonomi të zgjeruar të Kosovës nën Serbi me një Republikë Srbska brenda (që me dinakëri do quhet “pavarësi të mbikëqyrur”) dhe një sundim të drejtëpërdrejtë të Serbisë mbi Kosovën. Midis një “robëri e lehtë” dhe një robëri e rëndë, që prapë së prapë robëri do quheshin për shqiptarët.
Veç se ata dhe kushdo në këtë botë duhet të dijnë se nuk kanë të bëjnë në Kosovë dhe në trojet e tjera shqiptare akoma të pushtuara vetëm me minj të sfillitur dhe me urithë kolaboracioniste, por me shqiponja që do të dinë të mbrojnë vendin e vet, që do të dinë të luftojnë deri në fund për lirinë dhe ribashkimin e tyre kombëtar, dhe nuk do të pranojnë satanizmi i Evropës Plake, që si të gjitha të këqijat e bëra do t’u kthehen gjithmonë kundër saj, duke bërë jo vetëm nga Ballkani, por edhe nga Perëndimi një “fuçi baruti” i pashueshëm.

Shkup, 28 Qershor 2007





GRUPI NDËRKOMBËTAR I KRIZAVE (ICG),PO TRUMBETON VEÇ FJALË TË KOTA,PA BËRË ASNJË ZGJIDHJE KONKRETE PËR KOSOVËN!



Dhjetë ish-diplomatët e vendeve perëndimore siç janë: Madeleine Albright, (SHBA), Lloyd Axworthy,(Kanada), Jan Eliasson, (Suedi), Joschka Fischer, (Gjermani), Bronislae Geremek,(Poloni),Niels Helveg Petersen, (Danimarkë), Lydie Polfer,(Luksemburg), Jozias van Artsen,(Holandë), Hubert Vedrine,(Francë), me në krye ish- ministrin e punëve të jashtme të Australisë, Gereth Evans, të gjithë anëtarë të Grupit Ndërkombëtar të Krizave (ICG) kanë botuar në gazetën amerikane "International Herald Tribue“ , e diel më datën 17 qershor 2007 artikullin e titulluar "Kosova duhet të bëhet e pavarur" Ish- diplomatët, kinse po e mbështesin dhe po apelojnë për pavarësinë e Kosovës!!!

Zonja dhe zotërinj!
Kosova, tetë vite pas luftës ka ngelur ende pa status të përcaktuar, dhe me vetëm për fajin e Bashkësisë Ndërkombëtare, zgjidhja e statusit të Kosovës po zvarritet deri në pakufi... Kjo na bënë të kuptojmë se: ju zonja dhe zotërinj të nderuar nuk paskeni asgjë në dorë, ju po veproni sipas udhëzimeve dhe intrigave serbe, franceze dhe ruse: kurdoherë, Rusia po i praktikon këto plane dhe intriga dhe po luan me Këshillin e Sigurimit si „macja me miun“.
Për ne është fare e qartë se dinakëria e politikës franceze, fillimisht i ka propozuar bisedimet e Vjenës, këto i pa përqafuar mjerueshëm politika pacifiste e Prishtinës, me në krye ish- presidentin Kosovës, Ibrahim Rugova.
Opinioni i brendshëm dhe ai ndërkombëtar fort mirë e pa se asgjë e mirë nuk doli për shqiptarët nga ato bisedime të cilat u treguan tepër maratonike dhe tepër disfatiste për politikanët shqiptarë të cilët atje bënë kompromise të pafalshme në dëm të Kosovës.
Nga ato bisedime prej xhelatëve me viktimat, doli si rezultat famëkeqja Paketë e Ahtisarit.
Duke, mos u mjaftuar me copëtimin e Kosovës, (konkretisht me Mitrovicën ) dhe nën maskën e decentralizimit, (ndarjen e Kosovës në enklavat serbe) Fraca, përmes presidentit të saj, Sarkozy, propozoi : “duhen të zhvillohen sërish negociata te reja në mes Prishtinës dhe Beogradit, për të gjetur kompromisin e duhur” - kjo në fakt do të thotë thirrje që të copëtohet më tej “Paketa e Fitores” së shqiptarëve.
Ju zotërinj , kompromise po kërkoni vetëm nga shqiptarët, prandaj kjo nuk mund të quhet politikë e sinqertë as politikë largpamëse; ju po bëni presione me të nëndheshme me karotën në dorë – por , siç po shihet qartë kjo karotë po kalbet çdo ditë, prandaj nuk i duhet askujt, për më tepër nuk na duhet ne shqiptarëve!

....Dhe fatkeqësisht, pikërisht ky propozim francez u vendos në KS, pa as më të voglin kundërshtim! Hiç këtu disa deklarata “shpresëdhënëse” të diplomatëve amerikanë , të cilat më në fund rezultuan si deklarata boshe, të shoqëruara “vendosmërisht” se kjo nuk do të ndodhë prej disa “politikanëve të hollë” shqiptarë.
Pra, dua të ritheksoj se Franca po bashkëpunon ngushtë dhe po bënë plane kundër-shqiptare me Serbinë e përkrahur dhe nga Rusia, që çështja e Kosovës të mbetet edhe më tej e pezulluar.
Grupi ndërkombëtare i krizave (ICG) më 14. Maj 2007) deklaroi se: “Plani i Ahtisarit ishte një kompromis i bërë në mes të dy palëve”.

Zotërinj!
Kjo, deklaratë juaja, s´është hiq e vërtetë!
Them kështu, sepse Serbia nuk lëshoi pe për asnjë pikë; tërheqje pas tërheqjeve nga pozicionet e të drejtave të tyre u bënë vetëm nga pala shqiptare, prandaj, konsideroj se kompromisi u bë vetëm në dëme të pallogaritshme të shqiptarëve, nga të cilat (nëse realizohen ato plane) ardhmëria jonë hiq nuk do të jetë e ndritur dhe paqësore.
Pastaj, siç deklaroni ju: ICG ka analizuar se:” nëse nuk zgjidhet statusi i Kosovës sa më shpejt -ne, mund të kemi një gjendje te pakëndshme për rajonin, dhe se mund të vjen deri tek ndonjë shpërthim i dhunës”.
Ky paralajmërim, ndonëse duket vlerësim i drejtë është gjysmë i plotë, sepse nuk është veç Statusi i Kosovës problemi më madhor, as zgjidhja e nyjës gordiane e shqiptarëve.
Shqiptarët, tani kanë edhe probleme të tjera tepër të ngutshme dhe të domosdoshme për t´i zgjidhur, p.sh: problemi i shqiptarëve në Greqi, në Maqedoni, në Mal të Zi si dhe në Kosovën lindore.
Derisa shqiptarët të ballafaqohen me padrejtësitë e shteteve ballkanike dhe këto të përkrahen herë hapur e herë maskuar nga Bashkësia Ndërkombëtare, kurrë askush mos të ketë iluzionin se do të ketë qetësi paqe dhe stabilitet në gadishullin Ballkanik.
Të kota janë të gjitha takimet “romantike” të politikanëve të këtyre vendeve, populli shqiptar nuk u mashtrua as do të mashtrohet kurrë, nga këto aventura jetë shkurta të politikave ditore.
Konstatoj se çështja e statusit të Kosovës nuk është alfa dhe omega e zgjidhjes së çështjes shqiptare në Ballkan.
Shqiptarët duan të jetojnë të lirë dhe të ribashkuar në trojet e tyre shekullore, shqiptarët e duan realizimin e parimit të vetëvendosjes së popujve, që ta bëjnë Shqipërinë të ribashkuar ashtu siç e ka krijuar natyra.